Reis Apeldoorn-Lonehill

Vandaag 1-11-2017 gaan Mieke en ik voor een maand naar Zuid-Afrika. Wij gaan naar Lonehill, een plaats die ligt tussen Johannesburg en Pretoria. Gaan eerst mijn broer Jan bezoeken die de oudste van de Hartman familie is. Hij heeft de laatste jaren ook het een en ander voor zijn kiezen gekregen. Te beginnen met zijn suiker probleem, waardoor hij 2x per week aan de nierdialise moet. Hij ligt dan 4 uur aan een machine en dat is echt geen pretje. Daarbij kwam dat zijn vrouw Ria in 2015 voor een simpele operatie naar het ziekenhuis moest en daar een hartstilstand kreeg waaraan zij is overleden. Ik kan mij indenken dat je het dan even niet meer ziet zitten. Wij waren best benieuwd hoe het nu met hen ging.
Ik had al tijdig geboekt en degenen die mij kennen weten wel dat ik dit altijd doe, omdat ik er zeker van wil zijn dat ik een goede prijs krijg. Want hoe later je boekt hoe hoger de prijs wordt. En nu is het dus zover, wat niet wil zeggen dat wij tussen de reis naar Canada en nu stil hebben gezeten. Bekijk daarvoor maar de site van COV Gelderland en dan zie het het wel. Tussen haakjes je kunt ook donateur worden van onze vereniging en dan krijg je viermaal per jaar ons prachtige periodiek en als je lid wordt krijg je zelfs uitnodigen voor onze evenementen en dat zijn er heel wat in een jaar. En dat allemaal voor maar 27,50 per jaar. Doen dus.
Maar terug naar vandaag 1-11-2017. Wij hebben vanmorgen de koffers ingepakt en verder alles in orde gemaakt zodat wij zonder zorgen op reis kunnen gaan. De dag voor ons vertrek werd er nog een een nieuw bankstel thuis bezorgd, dat wij 30-10-2017 hadden gekocht. Om 12.25 uur kwam Yolande, die ons naar het station zou brengen en meeging met de trein naar Schiphol om te helpen. De reden hiervoor was dat Mieke een week of vijf geleden plotseling pijn kreeg aan haar rechterknie. Kon haast niet meer lopen en er is een foto gemaakt waaruit bleek dat zij lichte atrose had aan haar rechterknie. Kwam nog niet in aanmerkig voor een operatie, maar de knie bleef wel veel pijn afgeven. Zij kwam zelfs in een rolstoel terecht. Dag voor ons vertrek een injectie in de knie gkregen die in eerste instantie succesvol leek, maar na een dag gaf de knie alweer zoveel pijn dat de rolstoel nog steeds niet overbodig bleek te zijn. Ik had ondertussen geregeld dat zij op de vliegvelden hulp kreeg en dat bleek geen overbodige luxe te zijn. Dat was voortreffelijk. Veel lof voor deze hulpverleners. Met zijn drieën zijn wij uit Apeldoorn vertrokken met de trein van 13.14 uur en waren tijdig op Schiphol. Na het inchecken nog even met Yolande een kopje koffie gedronken en daarna wij Yolande en zij ons uitgezwaaid. Op Schiphol heb ik zelf voor de hulpverlener gespeeld. Kreeg een rolstoel van Schiphol toegewezen en daarmee gingen alle deuren voor je open. Bij de paspoortcontrole en de securitie mocht ik direct doorlopen en werden de zaken snel afgehandeld. Ook bij het instappen bij het vliegtuig mochten wij als eerste naar binnen. Londen is maar een klein stukje en binnen een goed uur sta je daar alweer aan de grond. Ook hier verliep alles van een leien dakje en voor wij het wisten zaten wij op de plek vanwaar wij naar het vliegtuig zouden worden gebracht. Ik ben eerst maar eens op zoek gegaan naar een broodje en een drankje. Ik had nog wat ponden bij mij, maar die waren niet meer in omloop wegens ouderdom. Raar hoor geld blijft geld en Engeland heeft geen euro’s, dus waarom je geld laten verlopen. Misschien al met het oog op de Brexit kunnen ze met schone lei beginnen. Dan maar voor het eerst de CC gebruiken op deze reis. Om even over achten werden wij opgehaald om naar de gate te gaan waar het instappen al was begonnen. Wij mochten overal langs en waren als eerste in het compartiment waar onze zitplekken waren. Daarna kwam de rest en was het weer passen en meten geblazen om alle rugzakken en andere tassen een plek te geven. Als je ziet wat anderen allemaal meeslepen, dan zijn wij Hollanders wel heel getrouwe volgelingen wat regels betreft. Komen netjes met 1 cabinkoffertje aanstappen. Op tijd, 21.10 uur, werden wij van de gate af geduwd en vertrok het vliegtuig naar de startbaan. Ik vind het steeds opnieuw een wonder dat zo’n groot vliegtuig afgeladen vol zo makkelijk opstijgt, lijkt het. Wij zaten op de twee achterste stoelen rij 83 A en B op het bovendek en het uitzicht op het verlichte Londen was magnifiek. Wij waren vrij snel op 10 km hoogte en gingen er eens goed voor zitten. Ruim 10 uur is toch best een aardige tijd, hoewel onze Kees en Nel wel 2x zover moeten vliegen om hun familileden te bezoeken, maar ja je hebt altijd “baas boven baas” . Hier werden wij goed verzorgd en hoefden er niet extra voor te betalen. Op het stukje Amsterdam-Londen moet je zelfs nog voor een glaasje water betalen. Wij hebben beiden ons best gedaan om ook wat te slapen, wat mij beter lukte dan Mieke, die nog wat onzeker is. Maar het zijn meer hazeslaapjes. Soms gaan dingen te snel voor haar en kan haar brein het niet bijbenen. Ruim op tijd aan op het vliegveld van Johannesburg. Het was onderhand 2-11-2017 geworden. Na zo’n 10 minuten konden wij het vliegtuig verlaten, maar hier was geen hulp bij de gate. Om gevraagd, papieren werden bekeken en ja hoor daar kwam een mooie dame met een rolstoel aan. Dat was mooi, want er stonden lange rijen bij de hokjes waar je paspoort wordt bekeken. Binnen een minuut waren wij erdoor en lieten de andere 500 personen achter ons. De koffers ophalen en nadat wij Sonja hadden begroet, die ons ophaalde, bracht de dame Mieke helemaal bij de auto. Van een tip wilde zij niets weten, klasse. Op naar Lonehill, De Grendel 128. Lekker met Sonja “gesels” en uiteraard ook over Mieke. Dat is toch steeds weer wat emotioneel als je met familie daarover praat. Ik merk wel dat het voor Mieke in het begin erg moeilijk is om zich aan te passen, maar het is wel gelukt. Ik merk hierdoor wel dat de optie van verhuizen naar een appartement mij nu nog niet zo’n goed plan lijkt. Dan is al het vertrouwde weg en opnieuw beginnen lijkt mij voor Mieke dan erg moeilijk. Op naar ons tijdelijk verblijf Lonehill, De Grendel 128, waar Jan al zat te wachten. Een heerlijk weerzien met mijn oudste broer Jan, die ook wat aan het kwakkelen is. Jason was ook thuis. Dat is een groot jong geworden. Kijkt ons beiden over het hoofd. Hij was heel behulpzaam.
In september had Marcel voor mij een Zuid-Afrikaans nummer gekocht bij MTN en dat zou Jason wel even regelen voor mij, maar dat lukte voor geen meter. Dan op naar Betty, degene die hier een vaste baan heeft sinds Jan niet alles zelf meer kan doen. Kreeg het ook niet voor elkaar en dat is niet gewoon voor haar vertelde Jason. Dan op naar het Lonehill winkelcentrum. Daar heeft Sonja een zwembadwinkel en daar hebben wij Teagan ontmoet. Ook die kreeg het niet voor elkaar. Sonja moest wat inkopen doen in het winkelcentrum Fourways Mall en dat is echt en Mall, gigantisch groot, maar voor hier aardig. Zij zijn flink aan het uitbreiden en er komt tevens nog een joekel van een parkeergarage bij. Bij MTN kregen wij te horen dat het nummer was doorverkocht, omdat het nog steeds niet gebruik was genomen. Je kon een nieuwe kopen als ik mijn paspoort bij mij had en er werd geen compensatie gegeven. Dat dus niet gedaan. Zijn naar de Vodacom winkel gegaan en daar werden wij vriendelijk en prima geholpen.Wij zijn dus bereikbaar vanaf heden onder nummer: 0027 7 634 737 20. Op naar huis en daar was de “kroeg” open. Een heerlijk wit koud zoet wijntje, genaamd Adelpracht Late Harvest, gedronken en het is of het bekende engeltje over je tong piest. Wordt in Nederland ook verkocht, maar dan wel 2x zo duur als hier. Bij de maaltijd hebben Mieke en ik ook wijn gedronken en voor dat wij het wisten waren 2 flessen leeg. Morgen maar en paar nieuwe kopen bij de Liquerstore, want in de winkels kun je gaan alcohol kopen. Na nog heel wat hebben afgekletst zijn wij het bed op gaan zoeken. Mieke is nog niet gewend aan de nieuwe omgeving, maar dat komt wel. Denkt dat zij hier moet blijven. Ik vertel wel steeds dat wij met vakantie zijn, maar dat is nog niet ingedaald. Wij waren vrij snel in dromenland.