Laatste dagen in Smithers

Het is vandaag, zaterdag 3-6-2017, redelijk weer en wij gaan een wandelingetje maken en direct wat boodschappen doen. Even bij liquerstore langs, want hier kun je nog steeds geen alcoholische dranken in de supermarkt kopen. Die zijn trouwens hier een stuk duurder dan in Nederland, maar ja wij hebben vakantie, dus dat moet maar. Witte zoete wijn uit Duitsland hebben ze hier van het merk Bleu Nun. Herken je dat Jan, dat hebben wij voor het laatst gedronken in Geila in Noorwegen. Nu het is nog steeds een lekkere wijn. Ook een fles Amaroela gekocht voor de dames en ze hebben goed hun best gedaan, want hij is haast leeg zag ik. De manager van de liquere store is van Hollandse afkomst, Marty Hamhuis. Wij kunnen ons dus goed verstaanbaar maken. Tevens ontmoetten wij daar een oudere man, die uit Zuid-Afrika kwam. Toen ik vertelde dat wij daar ook weleens kwamen ging hij direct over op Zuid-Afrikaans. Zijn zoon woont hier en is huisarts. Zij blijven hier tot oktober en gaan weer naar het warme weer thuis. Ze gaan achter de zon aan. Ze wonen in Hermanus. Wie weet zien wij ze daar wel. De naam is Morkel. Vanvond hebben wij een braai bij Wilma en rond half 5 worden wij daar verwacht. Wij drinken eerst met zijn drieën een glaasje. De dames een Amaroela en ik de laatste witte port. Daarna op weg naar Wilma en de haren. Dat waren vandaag Melanie, Velerie, Kimberley en Kiana. Hamburgers en worstjes gaan op de gasbarbeque. Verse groentesalade en ook nog marcaroni maken het geheel compleet. Wij doen ons best en het smaakt goed. Thuis nog wat tv gekeken en wat gepuzzeld en dan maar weer 14 treden hoger naar ons slaapplekje. Ik moet zeggen wij hebben geen moeite om in slaap te komen.
Wij vergezellen Dini, zondag 4-6-2017, naar de kerk en ontmoeten hier de vrouw van de Zuid-Afrikaan en zijn kinderen en kleinkinderen. Kerk was aardig vol. Het gaat er heel ongedwongen aan toe. Dat is leuk om te zien. Een jongen die niet helemaal in orde is wandelt af en toe tussen de rijen door en niemand neemt daar aanstoot aan. Prachtig om te zien. De dominee loopt tijdens zijn preek over het podium en er wordt diverse keren gelachen. Al met al een gezellige bijeenkomst en dat voor een gereformeerde kerk. Vooral de jongeren lopen met hem weg en mensen van de andere kerken bezoeken zijn diensten. Zo kan het dus ook. Dini moet er nog steeds aan wennen, maar ja die is ook wat ouder.
Wij zijn hierna uitgenodigd voor de lunch bij Martin en Rose. Op één na waren alle kinderen en kleinkinderen aanwezig. Een hartelijke begroeting volgde. Rose, Ashley en Corima gingen zoals het hoort de lunch gereed maken en wij hadden geen moeite om die weg te werken. Onderwijl werden er nieuwtjes uitgewisseld. Was een gezellige bijeenkomst. Nick, hun schoonzoon, wilde alles weten van mijn vaartijd op zee. Hij is weleens meegeweest als bemanningslid van een vissersboot. Dat was hard werken zei hij + dat hij voor het eten moest zorgen. Maakte lange dagen en het was zwaar werk vond hij. Zij visten op grote krabben. Niets voor mij. Over wat ik bij de commando’s had gedaan wilde hij het naatje van de kous weten. Dus daar ook maar wat verhalen van verteld. Hierna weer op naar huis. Ik heb deze dag een serie foto's gemaak van de Hudson Bay Mountain in diverse gedaante. Het uitzicht uit Dini haar huis is op de berg. Steeds weer een prachtig gezicht. Toen wij hier aankwamen was de top nog bedekt met sneeuw, maar door het warme weer is er al wat sneeuw gesmolten. Foto’s gemaakt van een bewolkte, half bewolkte en uiteindelijk een helemaal zichtbaare top. Deze berg is meer dan 2500 m hoog en in 2000 heb ik op de top gestaan en mijn naam in het boek geschreven dat daar ligt. Op het einde loop je over een richel naar de punt van de berg. Thuisgekomen zijn wij met elkaar de zwart-wit film gaan kijken van de De Kleine Lord. Volgens mij is dit de 1e flm die van dit verhaal is gemaakt. Je merkt dat er toen nog niet veel professionele spelers waren aan de manieren hoe ze zich gedragen. Was wel heel leuk om te zien. Moet toch thuis eens kijken of die film al op DVD is te krijgen. Ik heb namelijk ooit een oudere versie gezien op tape. In de avond het zelfde ritueel.
Maandag,5-6-2017, zijn wij naar Bulkley Whole Sale gegaan, want daar zou Rose Tailor werken. 3 jaar geleden was ze hier ook al en volgens Allen werkte ze er nog steeds. Mieke en ik erheen en ja hoor daar was ze. Ze moest even kijken, maar toen ik mijn cap afzette herkende zij mij meteen. Een stevige omhelzing kreeg ik van haar en ze had de tranen in de ogen. Het gaat goed met haar en ook met de kinderen. Ze wilde ook weten hoe het met Yolande was, want die heeft ze een keer ontmoet. Bryan was een goede man, zei ze, maar wel boring (saai), maar heel lief. Wij werden diverse malen door haar geknuffeld en dan had ze steeds weer tranen in haar ogen. Ze liet ons weten dat ze het fijn vond dat wij haar waren komen opzoeken. Nou dat vonden wij ook. Ze blijft Rose en dat is zo mooi aan haar. Ik merkte dat ze meer verantwoordelijksheidsgevoel had dan vroeger, want na een minuut of 10 zei ze dat ze weer aan het werk moest. Prachtig vond ik dat. Nog een laatste knuffel en zoen zijn wij vertrokken. Het was goed om haar te zien, want ten tijde van de ziekte van Bryan heeft ze veel indruk op mij gemaakt door haar levenswijze. Vanmiddag zijn wij bij Ken en Petra op bezoek geweest. Dat was een heel leuk bezoek. Natuurlijk heel wat afgepraat over onze familie en leuke herinneringen opgehaald. Ze hebben een mooi huis en daar staat sinds vandaag het bord “Te Koop” bij. Ze hebben wat andere plannen voor de toekomst en die zijn ze nu aan het verwezenlijken. Ook heeft Ken zijn truck verkocht vandaag. Na een poosje kwam ook hun dochter Melissa met haar 3 kinderen, twee meisjes en een jongen. Ze moesten even aan ons wennen, maar toen het ijs was gebroken bleek Mieke de favourit te zijn. Die heeft voorgelezen gewoon in het Nederlands en ze zaten stil te luisteren en de plaatjes te bekijken. Onder de maaltijd, die fantastisch was, vermaakte Mieke de kleine knul en hij kon er niet genoeg van krijgen. Op een gegeven moment merkte je dat ze moe werden en werd het tijd dat ze naar huis gingen. Voor ons werd het ook tijd om te gaan en na een “tot ziens” hebben wij hartelijk afscheid genomen van Ken en Petra. Het gaat goed met jullie kinderen en kleinkinderen hoor Douwe en Marjo. Ik hoorde van Petra dat jij ook komt Marjo op de bruiloft in Toronto. Pa is nog aan het nadenken zei ze, maar ze hoopte dat hij de knoop zou doorhakken. Doen hoor Douwe anders heb je straks geen plek meer in het vliegtuig. Geniet van het leven zolang het kan en daar maken je kinderen en kleinkinderen ook deel van uit. Dit was een mooie dag en na nog wat gepuzzeld te hebben zijn ook wij de vierbeddensteeg gaan opzoeken. Het adres werd gevonden en wij waren snel onder zeil.

Dinsdag, 6-6-2017, wordt onze laatste dag in Smithers. Na het ontbijt gaan wij even wat boodschappen doen. Naar de Safeway. Komen Kimberley tegen, die hier werkt met veel plezier. Dini blijkt ook rond te lopen om de provisiekast aan te vullen, want 2 eters erbij dan slinkt je voorraad snel natuurlijk. Om half twee heeft Mieke een afspraak bij de kapster Kiana. Die is gediplomeerd kapster en ze maakt er wat moois van bij Mieke. Die weer helemaal blij, want ze vond haar kapsel niet zo lekker meer zitten en ze ziet er nu weer prachtig uit. Het resultaat gevierd met een heerlijke milkshake van Mc Donald. Daarna naar huis en wij beginnen vast de grote koffer in te pakken, dan is dat maar gedaan. De kleine koffer doen wij morgenochtend. Het is dinsdag dus het wekelijkse uitje van de dames naar een restaurant. Wij gaan vandaag naar de Mexicaan. Die zit in het gebouw wat vroeger de kaartjes en dergelijke voor de trein werden verkocht. Van buiten is er niets veranderd, maar van binnen is er wel het een en ander verbouwd. Het zonnetje schijnt volop, dus dit wordt een mooi galgenmaal voor ons. Op het terras zitten een man en een vrouw die mij vragen waarom ik een shirt van het Zuid-Afrikaanse rugbyteam draag. Ik leg uit dat wij daar nogal eens komen. Zij zijn 26 jaar geleden naar Canada geëmigreerd, omdat ze het niet meer zagen zitten daar vooral voor hun studerende kinderen. Hadden ook voor die tijd een reis in Europa gemaakt, maar mochten 2 landen niet in en 1 daarvan was Nederland. Waren zij niet blij mee. Ik heb hier niet op gereageerd, want daar kom je toch niet uit. Daarna naar de dames gegaan en besteld wat wij wilden eten. Het was lekker, maar niet spectaculair, Wat dat betreft kunnen de koks in Smithers nog wel het een en ander leren. Dan komt het afscheid van de meiden, want die zien wij na vanavond niet meer. Canadezen zijn heel makkelijk in afscheid nemen, zeggen doei en omdat wij famile zijn krijgen wij ook een knuffel. Zoenen staat niet op het lijstje. Thuis uiteraard nog wat gekeuveld met elkaar en dan op tijd naar bed. Pakken alles in wat wij niet meer nodig hebben en dan naar bed. Wij slapen allebei hier fantastisch en ook deze laatste avond zijn wij snel onder zeil.