Van Kelowna naar Vancouver

De volgende dag, 11-6-2017 vertrekken wij naar Vancouver. Doug, Grace, Jennifer en Tailor hebben vandaag een herdenkingsfeest met de hele familie Brown. Zijn moeder zou vandaag jarig zijn geweest en dat wordt jaarlijks herdacht met een familiebijeenkomst
Wij zijn om 10 uur uit Kelowna vertrokken nadat wij hartelijk afscheid hadden genomen van elkaar. Er zijn ook wat foto's gemaakt, die je aantreft straks bij het verhaal. Grace hebben wij geen tot ziens kunnen wensen, want die lag nog te slapen. Volgende keer beter zullen wij maar zeggen. Het is het korste stuk van de route en in één keer doorrijden is het 4 uur, maar dat zijn wij niet van plan. Het weer is uitstekend, dus wij gaan ervoor. Wij genieten opnieuw van de mooie route die wij nu in tegenovergestelde richting rijden. Bij Hope gaan wij van de weg af, want hier willen wij gaan lunchen. Wij zagen een tentje waar veel auto's stonden en zeiden tegen elkaar dat moet goed zijn. Dat was het misschien ook wel, maar er stond me een rij wachtenden voor een plaatsje in deze tent, dat wij zijn weggegaan. Vlakbij was een Save for Food en daar hebben wij weer twee chickenpies gekocht en halve liter Sprite. Wij zijn op de bankjes bij de toeristeninformatie gaan zitten en hebben daar heerlijk geluncht en het was meer dan genoeg. Wij wilden graag nog naar de Slide Hope en gelijk bij de VVV maar even de route gevraagd. Is maar een kwartiertje zei de man en dat was ook zo. Het is voor de tweede keer dat wij dit zien, maar het is en blijft indrukwekkend. De top van een berg is in een split second afgebroken en naar beneden gedenderd. Er zijn drie auto's met totaal vier inzettenden verdwenen onder het geweld. Twee daarvan zijn nooit teruggevonden. Na wat foto's te hebben genomen zijn wij onze weg vervolgd naar Vancouver of liever Richmond, dat aan Vancouver is vastgebouwd. Hier hebben wij een kamer voor drie nachten gehuurd. Het duurde een poosje voor wij het adres hadden gevonden. In onze reservering stond als huisnummer 6000, maar dat was niet juist. Dat bleek het nummer van de wijk te zijn. Na gebeld te hebben kreeg ik te horen dat het nummer 6580 was. Wij weer de wijk door voor de zoveelste keer, maar niets te vinden. Gebeld en gezegd dat er iemand buiten moest gaan staan. Die stond al buiten zei hij. Ik kwam aanrijden en daar stond inderdaad een goed doorvoede jongen buiten. Wat bleek; er stond geen nummer op het huis. De auto geparkeerd en uitgepakt. Het bleken Japanners te zijn die geen woord Engels konden praten, maar hier al twintig jaar wonen. De jongeman die vertaalde was ook een Japanner en die zei dat je in deze wijk helemaal geen Engels hoefde te kennen. Zijn allemaal bewoners van Japan, China of Taiwan ed. De kamer, sanitair en ligbad zagen er perfect uit. Het huis was schitterend en was volgens ons nog niet zo oud. Je mocht niet met je schoenen naar binnen, maar dat is normaal in Canada. Onze slippers mochten wij gebruiken tot aan de trap, daarna op kousevoeten. Gezien de mooie, maar besmettelijke vloerbedekking konden wij ons dat wel indenken. Zijn ’s avonds Japans gaan eten, maar daar waren onze smaakpupillen het niet mee eens. Het meeste hebben wij dan ook laten liggen. Daarna het bed opgezocht en wij hebben geslapen als een vorst.
De volgende dag, 12-6-2017, ’s morgens een Japans ontbijt, maar dat was geen succes. Hierna zijn wij Joke Kinderdijk gaan opzoeken. Dat is een volle nicht van Co. Ze woont in White Rock. Douwe is daar ook weleens te gast geweest. Joke was getrouwd met Joop, maar die is een paar jaar geleden na het hiernamaals vertrokken. Joke woont in een verzorgingstehuis. Wij liepen met iemand van het personeel de kamer in waar zij bezig was iets te maken. De speelkamer voor ouderen mensen, zeg maar. De begeleidster vroeg hoe ik heette, maar ik vertelde haar dat Joke mijn naam wel wist ook al is ze nog zo vergeetachtig. Inderdaad toen ze vertelde dat er bezoek voor haar was, draaide zij zich om en riep vol overtuiging mijn naam. Dat was dus duidelijk, dat zit nog in haar lange geheugen. Het korte termijn geheugen was foetsie en dat bleek ook wel uit de gesprekken die Mieke en ik met haar voerden, maar er was goed met haar te praten. Wist alles van de periode vlak na de oorlog. Paste vaak bij ons op en was graag bij ons thuis. Ze vertelde dat ze het prachtig vond dat wij aan haar hadden gedacht en van binnen helemaal rilde van blijdschap. Het was aandoenlijk. Haar mee genomen om te lunchen en kwamen na wat rondrijden in Cresent Beach uit bij een restaurantje. Ze vond het prachtig en was nog steeds in de zevende hemel met ons bezoek. Daana bij McDonald een medium milkshake gehaald in bekers die je hier niet ziet bij dit bedrijf. Medium is groter dan hier een large. Joke genoot ervan. Daarna weer terug gereden naar het tehuis waar zij woont. Na nog wat gekletst te hebben zijn wij rond half vier opgestapt. Ze bedankte ons met een dikke hug en een paar zoenen en zei dat ze een heerlijke dag had gehad. Ik dacht dat ik het spitsuur voor zou zijn, maar dat bleek niet het geval te zijn. Toen wij eindelijk de tunnel achter ons hadden gelaten zijn wij van de grote weg afgegaan en wat langs de Fraser-rivier gereden en het platteland op. Kwamen ergens een restaurantje tegen en hebben daar onze warme hap gebruikt. Was prima in orde en vooral het koude biertje smaakte voortreffelijk. Wij bleken in New Westminster te zijn. Was erg gezellig daar. Na de warme hap op naar ons slaapplekje. Wat aan mijn verslag gewerkt en daarna ons bed opgezocht.
De volgende dag, 13-6-2017, hadden wij een ander ontbijt. Broodjes, gekookte eieren, toast en dergelijke. Dat ging er beter in bij ons. Voor de lunch hebben wij een paar broodjes en twee gekoote eieren meegenomen. Gezegd dat wij het ontbijt voor de volgende morgen zouden overslaan, omdat wij op tijd op het vliegveld wilden zijn. Gaf de man mij twintig dollar terug. Ik liet hem weten dat dit bedrag teveel was en tien dollar prima was. Tenslotte hoeft hij niets terug te betalen, want wij hadden ontbijt besteld. Een mooi geste van hem. Na het ontbijt zijn wij naar het Queen Elisabeth Park geweest. Een prachtig aangelegd park. Je geniet daar echt. In het midden is een grote glazen koepel met daarin tropische planten en bomen en heel veel vogels. Het was een genot om daar te zijn. Hebben het dan ook een hele tijd uitgehouden en zijn daarna nog even downtown gegaan. Was al erg druk en wij besloten richting Richmond te gaan. Er was al aardig file verkeer, maar wij hadden geen haast. Na drie kwartier waren wij Vancouver uit. Zijn even langs de luchthaven gereden om de weg te verkennen en daarna op zoerk naar een Pizza tentje. Kwamen uit bij Domino, die ook in Nederland wel bekend is. Een medium pizza besteld en daar haddden wij onze handen aan vol. De pizza was heerlijk en wij hebben de punten dan ook met smaak verorberd. Het wordt tijd om naar ons mooie slaapplekje te gaan, want ik moet de koffers gaan inpakken. Als dat achter de rug is besluiten wij om te proberen of wij Klaas Vaak weer kunnen verleiden en inderdaad is dat een goed besluit. De wekker staat op half zeven, want wij willen tijdig op de luchthaven zijn in verband met de veiligheidskontrole.
Wij zijn net voordat de wekker afgaat wakker. Het is 14-6-2017 en vandaag gaan wij aan de terugreis naar Nederland beginnen. Even toilet maken en dan aan de slag. De laatste spullen worden ingepakt en wij zijn klaar om te vertrekken. Er is nog niemand op, dus wij proberen om zo stil mogelijk te zijn. Wij zijn om acht uur op het vliegveld. Het is wel even zoeken voordat wij hebben ontdekt waar wij moeten inchecken, maar als wij dat hebben gevonden gaat alles van een leien dakje. Onze koffers worden doorgelabeld naar Amsterdam, zodat wij daar niet achteraan hoeven in Toronto en dat is wel lekker. Als alles achter de rug is besluiten wij voor een ontbijt te gaan, want met een lege maag is ruim 4 uur vliegen toch wel een eind. Hierna besluiten wij om onze gate op te zoeken en daar gaan wij weer aan de slag met onze puzzelboeken. Na tien uur begint het inchecken en wij hebben een mooi plekje in het vliegtuig. Het uitzicht is prima, want het weer werkt volledig mee. Een rustige vlucht, soms wat turbulentie, maar dat viel mee. Op tijd in Toronto en hier moeten wij drie uur wachten, maar wij hoeven niet meer opnieuw door de veiligheidskontrole. Wij mogen als een van de eersten naar binnen, omdat ik twee stoelen op de laatste rij heb gehuurd. Het is een niet meer z’n jong toestel, maar in de lucht blijkt hij zich goed te gedragen. Dit wordt een vlucht van ruim 7 uur. Van slapen komt niets terecht, dus wij puzzelen maar weer als tijdverdrijf. Ook het uitzicht is soms de moeite waard.
Wij landen op 15-6-2017 precies op de aangegeven tijd op Schiphol. Onze paspoorten kunnen wij zelf invoeren om te checken of je bent die je zegt te zijn en daarna kunnen wij zo door naar de aankomsthal. De band loopt al en na vijf minuten hebben wij onze koffers. De douane doet ook niet moeilijk en om kwart over twaalf staan wij op het perron. De trein is precies op tijd en om twaalf uur vijf en dertig gaan wij richting Apeldoorn. Yolande staat ons al op te wachten en om één uur zijn wij weer thuis in de Kervelstraat. Einde van een mooie reis waar wij beiden zeer van hebben genoten. Nadat Yolande naar huis is gegaan, na een uitnodiging om bij hen te komen eten vanavond, gaan wij naar bed om een dutje te doen. Tegen vijf uur worden wij waker en na een heerlijke douche voelen wij ons weer het vrouwtje en het heertje. De noodzakelijke dingen pakken wij vast uit de koffers en dan op naar de Vlietweg. Yolande heeft voor mij een glas witte port ingeschonken en voor Mieke een frisje. Wij zijn weer helemaal thuis. Hier stop ik met het verhaal van onze reis en hoop dat iedereen die dit leest het met plezier heeft gedaan. U moet maar zo denken voor ons is het een herinneringsboek om zo de reis nog eens te herbeleven. Vandaar dat het misschien wat uitgebreid overkomt en ook wel wat veel foto’s heeft, maar dat is voor ons plezier.