Rondje IJsselmeer

Mieke en ik hebben ons ingeschreven voor een boottocht op het IJsselmeer. Die is van zaterdag 23-4 tot en met dinsdag 26 april. Wij hadden er best zin in. Wij zouden met de trein van 12.00 uur gaan, dat is een rechtstreekse verbinding naar Amsterdam, waar wij met het schip zouden vertrekken. Yolande en Verena zouden met ons meegaan naar Amsterdam. Yolande heeft ons opgehaald. Op het perron bleek dat er vertraging was wegens een ongeluk op de lijn Deventer-Apeldoorn. De stremming was opgeheven maar de trein van 12.00 uur was vertraagd tot 12.25 uur. Besloten om die te nemen, zodat wij dan toch nog op tijd in Amsterdam zouden zijn. De boot zou om 14.00 uur vertrekken. De trein was op tijd, maar onderweg moest hij herhaaldelijk stoppen, wegens treinen die voor gingen. In Amersfoort was een file van treinen enz. Uiteindelijk kwamen wij om 13.55 uur aan in Amsterdam. Ik had wel gebeld met het kantoor van Kras en die zouden het doorgeven. De riviercruiseboten liggen vlak bij het station. Ik ben vast vooruit gelopen en was precies om 14.00 uur op het schip. De manager vertelde dat hij wist dat wij waren vertraagd, maar dat waren nog een paar mensen en zij zouden zonder ons niet vertrekken, zei hij. Aardige mensen dus. Mieke kwam even later. Wij hebben de spullen in onze hut gezet en uit het raam naar Yolande en Verena gezwaaid. Daarna zijn wij naar de lounge gegaan en daar hadden wij uitzicht op de steiger waar onze lievelingen stonden. Zij hebben nog een poosje daar gestaan en zijn toen op stap gegaan. Ze uitgezwaaid zover wij ze konden zien. Niet lang daarna zijn wij ook vertrokken richting de Lemmer. Het was droog, maar er stond een behoorlijke wind vanuit het noorden. De golven op het IJsselmeer hadden witte kopjes. Er was af en toe ook een stevige regenbui, waar ook nog hagel uitkwam. Echt weer voor op het water. Was best mooi, want door deze wind en de stroming voelde je het schip schommelen en had je echt het gevoel dat je op een boot zat. Ondertussen was het tijd voor de warme hap. Er waren 127 passagiers aan boord, dus de obers en oberessen hadden heel wat uit te serveren, maar dat ging nog aardig snel. Het eten was niets op aan te merken en wij lieten het ons goed smaken.
Wegens het wat late vertrek en de sterke kop- en zijwind waren wij pas om 21.10 uur in de Lemmer ipv 20.00 uur. Onze vrienden daar, Klaas en Nellie, zijn nog op het schip geweest en wij hebben nog wat afgekletst bij een drankje in de bar. Was erg leuk.
Wij zouden de nacht overblijven in de Lemmer. Wij hebben prima geslapen en toen wij aan de ontbijttafel verschenen was het schip net vertrokken richting Stavoren.
Dat is maar een klein plaatsje. De plaats is bekend vanwege het verhaal: Het vrouwtje van Stavoren. Bij de brug in de plaats staat het beeldje van haar. Het verhaal is op Internet te vinden.
Aangezien het zondag was, waren alle winkels gesloten en hebben wij een rondje gewandeld om het stadje. Dat duurde 45 minuten. Er wonen hier 1200 mensen. Daarna door naar Enkhuizen. Hier hadden wij een excursie geregeld en dat hadden meer passagiers gedaan. Een wandeling door het oude stadsgedeelte onder leiding van een gids. Dat was de moeite waard. Mooie gebouwen en de gids vertelt er enthousiast over. Was een welbestede wandeling. In Enkhuizen werd de nacht doorgebracht en de volgende dag op naar Hoorn. Dat is ook een oude stad met een prachtige oude stadskern. Ook hier hebben wij een wandeling gemaakt onder leiding van een vrouwelijke gids. Die wist ook veel te vertellen. Deze stad is bekend vanwege het boek “De scheepsjongens van de Bontekoe”. Van hen zijn beeldjes gemaakt op de stadsmuur. In werkelijkheid vertelde de gids was er maar één scheepsjongen en dat was een familielid van de kapitein Bontekoe. Het was een zeer leerzame wandeling. Alle drie de steden zijn opgenomen geweest in het Hanzeverbond.
Daarna nog een krant gekocht en zijn wij weer aan boord gegaan. De krant lezen en lekker uitrusten met een drankje erbij. Het leven was weer goed voor ons. Een beetje regen gehad tijdens de wandeling, maar dat was niet noemenswaardig. Hierna scheen de zon weer volop. Tegen het einde van de middag is het schip vertrokken richting Amsterdam. Zowel op de heen- als terugweg zijn wij vlak langs Marken gevaren. Daar woont een vriend van ons Jacob Klaver. Op de terugweg heb ik hem gebeld en bedankt dat hij de vlag voor ons op de vuurtoren had uitgehangen. Hij dacht wat anders over de vuurtorenwachter, maar daar zal ik verder niet over uitweiden.
Wij kregen ons laatste diner aan boord van het schip en dat was spectaculair. Het werd afgesloten met een spetterende show van vuurwerk op ijstaarten. In één woord prachtig. Ze liepen met deze taarten tussen de tafels door en stelden zich daarna bij het buffet op. Uiteraard kregen allen een daverend applaus. Ook de koks waren daarbij aanwezig.
Op de plek waar wij zouden afmeren lag een zeecruiseschip en wij meerden daarom af bij het eiland. Op de punt waar wij lagen was vroeger het kantoor van Stoomvaart Maatschappij Nederland. Bij dat bedrijf heb ik 2 jaar gevaren. Er is nu niets meer van over. Allemaal vergane glorie, maar ik heb daar wel één van de mooiste tijden van mijn leven gehad. De hele wereld over geweest en je kreeg nog geld toe, maar daar moest je wel wat voor doen. Ik ben begonnen als lichtmatroos en vond het pantrywerk het leukste, maar dat hield wel in dat je zeven dagen per week werkte voor het vorstelijke bedrag van fl 85,00 per maand. De 2e reis vertrok is als “matroos onder de gage” was het bedrag al fl 125,00 per maand. Omgerekend in euro’s is dat
€ 38,64 en € 56,19 per maand, maar daar stond tegenover dat ik een mooi leven had. Als jongen van 16/17 jaar liep ik al op de Market Street in San Francisco. Er zijn er maar weinigen die dat kunnen zeggen.
’s Nachts zou het schip worden verhaald naar de overkant, want het Cruiseschip zou om een uur of 12 in de nacht vertrekken. Het enige wat ik er van heb gehoord was dat de motor van ons schip werd uitgezet. De volgende dag zijn wij na het ontbijt huiswaarts gegaan. Vanaf het schip, wiens naam Pr. Juliana is, naar het station en dan met de trein naar Apeldoorn. In Apeldoorn moesten wij meer dan 17 minuten op de bus wachten en besloten te gaan lopen. Onderweg een beste regenbui op ons hoofd gekregen en waren wat aan de natte kant toen wij thuis kwamen. Onze koffer en rugzak waren wat je noemt “zeikmat”. Zelfs de paspoorten waren nat geworden, maar dat was alles van korte duur. De spullen gedroogd en wij droge kleren aan en wij waren weer het heertje. Het was een leuke ervaring en misschien doen wij het nog wel eens.