Van Apeldoorn naar Smithers

Het is zover, vandaag vertrekken Mieke en ik naar Canada om onze zus Dini te bezoeken. Het is alweer 3 jaar geleden dat wij dit prachtige land hebben bezocht. Dini woont in Smithers, een plaats in het noorden van British Columbia ongeveer 4,5 uur rijden van de zuidelijke grens van Alaska.
Woensdagmiddag hebben wij de koffers ingepakt voor zover dat mogelijk was. Wij zijn op tijd naar bed gegaan, omdat wij vroeg op Schiphol wilde zijn. Ons vliegtuig vertrekt om 13.00 uur en dat willen wij niet missen. Om 6.30 uur op 25-5-2017 begint er een melodie op mijn celfoon te spelen, die aangenaam is om te horen. Mieke en ik zijn gehoorzame mensen, dus stappen wij uit bed en gaan 2 trappen omhoog naar onze badkamer. Mieke gaat onder de shower en ik ga tanden poetsen en scheren. Als Mieke onder de waterstraal wegstapt kan ik haar plaats innemen en laat mij verwennen door het lekkere warme water dat over mijn body stroomt.
Alle spullen die wij gebruiken in de badkamer gaan direct na gebruik de toilettas in, zodat wij niets vergeten mee te nemen. Dan naar beneden en de koffers verder inpakken. Het blijkt dat wij samen nog geen 40 kg aan gewicht meenemen. Als wij het ontbijt achter de kiezen hebben lopen wij samen de lijst na van alle spullen die wij willen meenemen. Alles is afgestreept en wij zijn klaar om te vertrekken. Yolande is ondertussen gearriveerd en de koffers worden ingeladen en op naar het station. De trein is op tijd en wij hebben ruimte genoeg om alles kwijt te kunnen. Het is namelijk niet druk, Hemelsvaartsdag. Ik denk dat de meeste mensen nog lekker onder de wol liggen. Nog even zwaaien naar onze dochter als de trein vertrekt om 8.15 uur en wij zijn onderweg. Het zal een lange dag voor ons worden. Wij zijn precies op tijd aan in Schiphol en het blijkt al aardig druk te zijn ondanks het vroege uur. Wij gaan gelijk naar de incheckbalie van Air Transat in terminal 3, balie 20. Ook daar zijn wij niet de eersten, maar omdat ik een speciaal tarief voor deze vlucht heb betaald mogen wij direct door naar de incheckbalie. Koffers afgeven en wij krijgen nieuwe instapkaarten waarop staat dat wij een Option Plus hebben. Dat betekent dat wij op deze vlucht een voorkeursbehandeling krijgen. Mij benieuwd hoe dat is. Hierna op naar de security. Het is hier aardig druk, maar wel goed te overzien. Op het bord staat dat de wachttijd tussen de 10 - 15 minuten is, dus dat valt mee na alle verhalen die wij in de krant hebben gelezen omtrent de drukte. Rond half tien hebben wij alle controles gehad en zijn wij wat je noemt "vrij in beweging". Dat ging dus lekker vlot. Wij gaan eerst eens kijken waar ons vliegtuig komt te staan. Het vliegtuig is er nog niet en op de app zie ik dat het nog boven Engeland vliegt. De borden geven aan dat het om 10.25 uur wordt verwacht te landen. Wij hebben dus nog tijd zat en zoeken een plekje op in de terminal met het uitzicht op de vliegtuigen. Wij hebben onze puzzelboeken meegenomen en verdrijven daar de tijd mee. Om 10.47 uur is het vliegtuig aan de slurf gekoppeld en kunnen de mensen uitstappen. Het duurt nog een aardig poosje voor iedereen uit het vliegtuig is. Dan schoonmaken en als dat achter de rug is gaan wij tegen 12.00 uur instappen. Wij behoren tot de passagiers die het eerste mogen instappen. Dat is ons nog nooit overkomen en is best lekker. Kun je je direct goed installeren. Wij zitten nogal vooraan op plek 7 a en b. Dat is voor de vleugel en je hebt een goed uitzicht. Als iedereen zijn plekje heeft gevonden en de deuren zijn gesloten zijn deelt de gezagvoerder mee dat wij nog 10 minuten moeten wachten omdat er geen kar aanwezig is die ons kan wegduwen vanaf de gate. Er is ook maar 1 startbaan in gebruik in verband met onderhoud en het wordt dus achteraan aansluiten. Uiteindelijk gaan wij pas 20 minuten later van de gate weg dan was gepland. Het vliegtuig moet een grote omweg maken om bij de Polderbaan te komen. Tegen 13.50 uur gaan wij de lucht in. Mieke en ik vinden dat niet zo erg want in Toronto moeten wij 6 uur wachten voor de aansluitende vlucht naar Vancouver. De wachttijd wordt nu dus verkort en dat is mooi meegenomen. De bediening aan boord was prima en de crew was erg vriendelijk. Over het eten en drinken hadden wij niets te klagen. Wij kregen genoeg te drinken en bij het eten een heerlijke witte wijn en dat allemaal voor dezelfde prijs. Slapen kunnen wij slecht in het vliegtuig. Ik heb 2 films bekeken en Mieke heeft de Libelle gelezen. Bij aankomst in Toronto, dat was Canadeze tijd 15.50 uur, bleek het te regenen dat het goot, maar wij bleven in dezelfde terminal en hadden geen last van het weer, maar wel van het gedoe in de terminal. Wij moesten onze koffers van de band halen en door de douane, waar uiteraad ook een aardige rij stond want wij waren niet het enige vliegtuig dat was geland en dan opnieuw inchecken, omdat wij nu een binnenlandse vlucht gingen maken. Je gaat de afdeling internationale vluchten uit en moet opnieuw de koffers inchecken voor Vancouver. Dat ging aardig vlot, maar je moest weer opnieuw door de security en hier bleek ook een aardige rij te staan net als op Schiphol. Schiphol was dus geen uitzondering op de regel wat betreft drukte. Maar aan alles komt een eind en wij hadden toch tijd genoeg. Om 21.00 uur zijn wij vertrokken en om 23.15 uur waren wij, na een vliegtijd van 5 uur, in Vancouver. Op naar de band waar onze koffers op zouden komen, die bleek echter buiten werking en wij werden verzocht onze koffers te zoeken uit de rijen waar deze waren neergezet. Dat ging vrij vlot en toen op naar het kantoor van Alamo waar wij onze auto konden ophalen, dat door Sunny Cars was geregeld. Ondanks dat onze auto volledig is verzekerd voor van alles en nog wat bleef de medewerker maar vertellen dat wij het eigen risico konden afkopen voor 5 dollar per dag. Dit hadden wij van Alamo nog niet eerder meegemaakt. Of ze staan het financieel slecht voor of proberen net als meerdere organisaties er een slaatje uit te slaan. Om van het gezeur af te komen heb ik maar ja gezegd en zal in Nederland wel kijken wat Sunny Cars hieraan kan doen. Wij kregen een mooi autootje mee. Een Nissan met 4000 km op de teller. Daarna op naar ons nachtverblijf dat wij vrij snel hadden gevonden. Koffers uitpakken en het bed in. Waren vrij snel in slaap na ruim 28 uur bezig te zijn geweest. Wij hebben elkaar welterusten gewenst en waren snel in dromenland. Morgen gaan wij weer verder.
Dag 2 in Canada (26-5-2017)
Wij dachten bij het naar bed gaan dat wij wel een gat in de dag zouden slapen, maar dat viel tegen, want om 7.00 uur waren wij klaar wakker. Dan maar direct gaan aankleden en even na 8.00 uur zijn wij en route gegaan. Aangezien wij onderhand wel wat trek kregen zijn wij in Langley gestopt voor een ontbijt. Geen FBI gezien, dus dat houdt in dat wij nog steeds in BC zijn. Na 366 km te hebben gereden over de highway, waar je soms echt helemaal alleen rijdt, komen wij om 14.30 uur aan in Chase Creek waar wij een kamer hebben gehuurd in hotel Oasis. Dit is een hotel dat nodig in revesie moet en volgens de dame die ons hielp was men daar ook mee bezig. De kamer was schoon en netjes, dus voor 1 nachtje kon het er wel mee door. Ik begrijp alleen niet dat Booking.com met dit hotel in zee is gegaan. Op het plaatje lijkt het allemaal mooi, maar de werkelijkheid viel tegen. Eigenlijk niet het geld waard dat je ervoor betaald. De dame die ons hielp was heel aardig en behulpzaam en dat maakte weer veel goed. Nadat wij ons hadden geïnstalleerd naar de pub gegaan die bij het hotel hoorde. Daar hebben wij een heerlijk koud biertje gedronken en dat ging er goed in. Aangezien wij ons wat moe voelden zijn wij naar onze kamer gegaan voor een middagslaapje en zouden daarna gaan warm eten. Daar zijn wij niet aan toe gekomen, want toen wij echt wakker werden was het 6.00 uur in de morgen. Wij besloten ons gereed te maken voor deze nieuwe zonvolle dag. Lekker onder de warme douche, koffers inpakken en dan kunnen wij weer op weg. Vanaf de dag dat wij in Vancouver zijn geland is het prachtig zonnig weer. Temperatuur zo tussen de 25 en 30 graden. Dat houdt in dat wij niets hebben te klagen en dat doen dan ook niet.
Dit is dus de 3e dag (27-5-2017) in Canada. De dame van het hotel Oasis had ons verteld dat er tegenover het hotel een eettentje was, Chum genaamd, dat vanaf 7.00 uur ontbijt serveerde. Daar zijn wij maar naartoe gegaan en een heel vriendelijke serveerster hielp ons. Ze hadden een special, dat hebben al die tentjes en zij liet ons weten wat dat precies was. Dat hebben wij maar genomen. Hoef je zelf niets uit te zoeken dat hebben zij al voor je gedaan en gemak dient de mens uiteindelijk. Wij waren de eersten, dus er was tijd genoeg voor een praatje. Wij vertelden waar wij op weg naar toe waren en zij liet ons weten in Smithers te hebben gewoond. Haar naam was Vanderwiel. Een echte Canadeze naam, maar niet waar. Dini vertelde ons later dat zij haar vader en zuster had gekend, want die kwamen bij hen in de kerk. Na het gezellige ontbijt zijn wij richting Pr.George vertrokken, dat is onze laatste stopplaats voor Smithers. Het is een prachtige tocht, want je rijdt door een schitterende natuur. Foto's hebben wij niet gemaakt, want het is de zoveelste keer dat wij hier rijden, maar het blijft mooi. Ik zei tegen Mieke dat ik alleen stopte voor een beer of een eland. Die hebben wij niet gezien, maar wel hebben wij een paar deers, maar die zijn zo snel dat je geen foto kunt maken. Na 434.5 km reden wij in de voormiddag Pr.George binnen en hadden ons motel snel gevonden. De man achter de balie had het over een kamer op de 2e etage waarna ik hem vroeg of hij had gezien hoe oud wij waren. Ik vroeg hem of er een kamer op het grondvlak was, want het motel had geen liften. Hij liet mij weten dat hij mijn vraag wel kon indenken en ging op zoek naar een kamer op de begane grond en ja hoor, die was er. Het motel ziet er goed uit en je krijgt hier waar voor je geld. Voor het eerst kon ik weer op Internet om wat emails te bekijken te beantwoorden. Ook de whatsapps gingen de ether in en ik ontving er een paar. Wij waren weer helemaal op de hoogte. 's Avonds bij een restaurant gegeten in de buurt. Het eten was prima en de drankjes ook. Wat ons wel opviel is dat het hier niet meer zo goedkoop was als een 3 jaar geleden. De prijzen zijn aardig gestegen, maar vliegen nog niet de pan uit.
Dag 4 (28-5-2017) worden wij weer door de zon gewekt. Het motel heeft een eigen ontbijtplek en daar hebben wij ook gebruik van gemaakt. Zo tegen 8.30 uur gaan wij op weg voor het laatste stuk van onze trip. Ergens een sanitaire stop gemaakt en daar stond en fantastische truck met een trailerhome. Ik zag aan het nummerbord dat het een Amerikaanse wagen was. De eigenaar was op weg naar de washroom toen ik hem vroeg of hij zijn hele huis bij zich had en dat was inderdaad zo. Zijn vrouw en hij woonden daar het hele jaar in en hadden geen huis meer. Als zij gaan staan kunnen er 5 delen van de caravan worden uitgeschoven. Ruimte in overvloed. Er zit een kingsize bed in, doucheruimte en zo meer. In één woord ongelooflijke luxe. In de wintertijd waren zij altijd in Californie waar zij vandaan kwamen. Zij zoeken gewoon steeds de zon op. Op mijn vraag hoelang hij als Amerikaan in Canada mocht verblijven zei hij het hele jaar. Zij hadden geen visum nodig. Canadezen hebben dat voor Amerika nog wel nodig.
Wij gingen, nadat wij hadden gedaan wat wij doen moesten, verder naar het noorden. Onderweg bij Fraser Lake zijn wij van de weg afgegaan het dorp ingereden. Wij rijden hier altijd voorbij terwijl het een prachtig meer is. Het is maar een klein dorpje waar veel toeristen komen om aan het meer te staan. Dit plaatsje is onstaan omdat een mijn compagnie hier onderzoek ging doen om na te gaan of het rendabel was. Burns Lake en Vanderhoof zagen door de komst van deze compagnie brood in het bouwen van huizen. De compagnie dacht daar anders over en heeft zelf huizen gebouwd, dat de naam Fraser Lake heeft gekregen. De mijn is er niet meer, maar het plaatsje nog wel en is nu een toeristenoord. Het meer is enorm, daar is Bussloo een plasje bij. Terwijl wij daar stonden hoorden wij dat er een trein aankwam. 2 locomotieven ervoor en ik ben de wagons gaan tellen. Halverwege nog een loc er tussen. Uiteindelijk telde ik 210 wagons. Je staat dus wel even te wachten voor je het spoor kan oversteken. Daarna nog een bezoek gebracht aan de begraafplaats, die echt Canadees is. Dat houdt in weinig onderhoud. Er liggen ook nog 4 man die in de 2e WO zijn omgekomen in Europa. Hierma zijn hebben wij onze weg vervolgd. Dit meer is niet het grootste van BC. Dat is Babine Lake met een lengte van 120 mijl. Een aardig plasje dus. Ligt niet zover van Smithers vandaan. Mieke en ik zijn er wel eens geweest met onze 4 kinderen toen in 1976.
Om 13.45 uur en 370.6 km verder vanuit Pr.George reden wij de driveway van Dini op. Je begrijpt dat er een zeer hartelijke ontmoeting plaatsvond. Dini was in Nederland altijd mijn maatje en dat voelt nog steeds zo. Wij hebben heel veel gepraat deze avond en het meeste over ons verleden en onze familie. Ook Mieke, die daar al 58 jaar deel van uitmaakt, kon er heerlijk over meepraten. Er werd zo nu en dan hartelijk gelachen om de dingen die wij hadden uitgehaald. Dat waren goede, maar ook wel erg stoute dingen. Dat ligt nu in het verleden en daar kijk je nu anders tegen aan. Wij hadden voor ons doen een goed leven, wel erg arm, maar dat was iedereen van de werkende klasse. Gingen dan ook pas om 23.30 uur naar bed een beetje moe, maar wel voldaan.