Herdenking bij het graf van commando Jan Willemsen
Door: Ben Willemsen/Bouke Niggendijker
Blijf op de hoogte en volg Co Hartman
21 Oktober 2017 | Nederland, Didam
Didam, 21 oktober 2017. Ongeveer 45 oud-commando’s verzamelen zich in en om restaurant “De Harmonie” te Didam. Ook zijn veel dames meegekomen om getuige te zijn van het eerbetoon aan commando Jan Willemsen, die in 1953 het leven liet bij reddingswerkzaamheden tijdens de watersnoodramp in Zeeland.
Om 14.30 uur heet ceremoniemeester Co Hartman de aanwezigen van harte welkom en hij is blij met zo’n grote opkomst. Na een kopje koffie en even bijpraten, is het tijd voor opstellen en afmars naar de begraafplaats. Daar is reeds een afvaardiging van de familie Willemsen aanwezig evenals een flink aantal andere belangstellenden.
Ceremoniemeester Co Hartman en commandant Ko Drijver zorgen voor een perfect verloop van de herdenking. De toenmalige groepscommandant sergeant b.d. Bouke Niggendijker houdt een indrukwekkende toespraak. Hij spreekt van lofrede in plaats van een grafrede. “Jan Willemsen gaf immers zijn leven voor het redden van zijn medemensen”.
Na het spelen van de “Last Post” volgt een minuut van stilte en herdenken. Ben Willemsen en Lammert van Essen leggen een krans. Ook verzorgen zij het hijssen van de Nederlandse driekleur. De oud-commando’s brengen de eregroet. Daarmee komt een eind aan deze plechtige herdenking. Co Hartman dankt de aanwezigen voor de deelname en aanwezigheid bij de waardige herdenking. Dan keert het gezelschap terug naar restaurant ‘De Harmonie’, om van daaruit te vertrekken naar de Westernboerderij om een steentje bij te dragen voor het verdere verloop van de viering van het 5e Lustrumfeest.
Ben Willemsen
Toespraak van Bouke Niggendijker
“Herinneringen vervagen, maar verdijnen nooit!”
Als jong sergeant van pas 21 jaar werd ik mede-instructeur in de elementaire commando-opleiding van Jan Willemsen. Jan Willemsen viel op door zijn gezonde gelaatskleur, vitaliteit, kameraadschap en doorzettingsvermogen. Alle eigenschappen waren dus aanwezig voor het behalen van de groene baret en om commando te worden. Hierin slaagde hij dan ook met groot succes.
In de voortgezette commando-opleiding werd ik zijn groepscommandant tot voor hem die rampzalige dag op 1 februari 1953.
De nacht van 31 januari op 1 februari 1953. Het was een nacht die op de volle maan volgde.
Maan en zon zogen het wilde water hoog tegen de kusten van West-Europa, met als gevolg “Springtij!”.
Daar lagen ook, waar de storm recht op de kusten stond, de laaglanden van Holland en Zeeland.
Een land van levenden, waar argelozen ademden in de slaap van de nacht. Het werd een land van dood en ellende en voor velen een leven te ver.
1 februari 1953
In Willemstad is de noodtoestand afgekondigd. De polders Ruigenhil en Oude-Heijningen lopen vol.
Het stadje Willemstad loopt onder. Militaire hulp wordt ingeroepen.
Alle aanwezige commando’s in de kazerne te Roosendaal werden ijlings naar het rampgebied getransporteerd, en daar gebeurde het.
De Commando Jan Willemsen werd bij het redden van de bewoners van het rampgebied, als gevolg van een dijkdoorbraak in Heijningen meegezogen door het kolkende water en gelijktijdig bedolven door de elementaire bestanddelen van de dijk.
Hij werd vermist.
Pas op 4 maart, ruim een maand na zijn vermissing werd zijn stoffelijk overschot gevonden. Op 7 maart bracht ik samen met zijn maten, met militair vervoer Jan weer naar huis in Didam.
Nooit zal ik vergeten het moment waarop zijn moeder de kist met daarin het lichaam van haar zoon omarmde.
Op 9 maart brachten wij Jan met het gehele korps Commando Troepen een laatste eer met een mars door Didam, waarbij praktisch de gehele bevolking was uitgelopen, naar zijn laatste rustplaats alwaar hij met militaire eer werd begraven.
Ik wil afsluiten met het volgende.
Dit is geen grafrede maar een lofrede.
Getuige het feit dat de naam van Jan tweemaal in steen is vereeuwigd.
In Fijnaart voor hem alleen.
Maar ook in Heijningen, waar zijn naam samen met andere slachtoffers op het grote watersnood-monument is vermeld.
Hij gaf op onbaatzuchtige wijze, door zijn redden, het kostbaarste wat hij had, zijn eigen leven!
Bouke Niggendijker
Om 14.30 uur heet ceremoniemeester Co Hartman de aanwezigen van harte welkom en hij is blij met zo’n grote opkomst. Na een kopje koffie en even bijpraten, is het tijd voor opstellen en afmars naar de begraafplaats. Daar is reeds een afvaardiging van de familie Willemsen aanwezig evenals een flink aantal andere belangstellenden.
Ceremoniemeester Co Hartman en commandant Ko Drijver zorgen voor een perfect verloop van de herdenking. De toenmalige groepscommandant sergeant b.d. Bouke Niggendijker houdt een indrukwekkende toespraak. Hij spreekt van lofrede in plaats van een grafrede. “Jan Willemsen gaf immers zijn leven voor het redden van zijn medemensen”.
Na het spelen van de “Last Post” volgt een minuut van stilte en herdenken. Ben Willemsen en Lammert van Essen leggen een krans. Ook verzorgen zij het hijssen van de Nederlandse driekleur. De oud-commando’s brengen de eregroet. Daarmee komt een eind aan deze plechtige herdenking. Co Hartman dankt de aanwezigen voor de deelname en aanwezigheid bij de waardige herdenking. Dan keert het gezelschap terug naar restaurant ‘De Harmonie’, om van daaruit te vertrekken naar de Westernboerderij om een steentje bij te dragen voor het verdere verloop van de viering van het 5e Lustrumfeest.
Ben Willemsen
Toespraak van Bouke Niggendijker
“Herinneringen vervagen, maar verdijnen nooit!”
Als jong sergeant van pas 21 jaar werd ik mede-instructeur in de elementaire commando-opleiding van Jan Willemsen. Jan Willemsen viel op door zijn gezonde gelaatskleur, vitaliteit, kameraadschap en doorzettingsvermogen. Alle eigenschappen waren dus aanwezig voor het behalen van de groene baret en om commando te worden. Hierin slaagde hij dan ook met groot succes.
In de voortgezette commando-opleiding werd ik zijn groepscommandant tot voor hem die rampzalige dag op 1 februari 1953.
De nacht van 31 januari op 1 februari 1953. Het was een nacht die op de volle maan volgde.
Maan en zon zogen het wilde water hoog tegen de kusten van West-Europa, met als gevolg “Springtij!”.
Daar lagen ook, waar de storm recht op de kusten stond, de laaglanden van Holland en Zeeland.
Een land van levenden, waar argelozen ademden in de slaap van de nacht. Het werd een land van dood en ellende en voor velen een leven te ver.
1 februari 1953
In Willemstad is de noodtoestand afgekondigd. De polders Ruigenhil en Oude-Heijningen lopen vol.
Het stadje Willemstad loopt onder. Militaire hulp wordt ingeroepen.
Alle aanwezige commando’s in de kazerne te Roosendaal werden ijlings naar het rampgebied getransporteerd, en daar gebeurde het.
De Commando Jan Willemsen werd bij het redden van de bewoners van het rampgebied, als gevolg van een dijkdoorbraak in Heijningen meegezogen door het kolkende water en gelijktijdig bedolven door de elementaire bestanddelen van de dijk.
Hij werd vermist.
Pas op 4 maart, ruim een maand na zijn vermissing werd zijn stoffelijk overschot gevonden. Op 7 maart bracht ik samen met zijn maten, met militair vervoer Jan weer naar huis in Didam.
Nooit zal ik vergeten het moment waarop zijn moeder de kist met daarin het lichaam van haar zoon omarmde.
Op 9 maart brachten wij Jan met het gehele korps Commando Troepen een laatste eer met een mars door Didam, waarbij praktisch de gehele bevolking was uitgelopen, naar zijn laatste rustplaats alwaar hij met militaire eer werd begraven.
Ik wil afsluiten met het volgende.
Dit is geen grafrede maar een lofrede.
Getuige het feit dat de naam van Jan tweemaal in steen is vereeuwigd.
In Fijnaart voor hem alleen.
Maar ook in Heijningen, waar zijn naam samen met andere slachtoffers op het grote watersnood-monument is vermeld.
Hij gaf op onbaatzuchtige wijze, door zijn redden, het kostbaarste wat hij had, zijn eigen leven!
Bouke Niggendijker
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
