Jubileumfeest 21-10-2017 COV Gelderland

Na de herdenking bij het graf van commando Jan Willemsen spoeden de daar aanwezigen zich al snel naar de Westernboerderij “De Baerle”, een evenementenlocatie een kilometer of 2 buiten Didam. Hier worden wij ontvangen met een kop koffie met koek. De aanwezigen zoeken al snel aan tafel uit, om daar samen met hun bekenden, groepjes te vormen. Na de koffie gaan de meesten naar de grote evenementenhal om daar in westernstijl allerlei oud-hollandse spelletjes te spelen, maar ook van de rodeostier wordt gebruik gemaakt, terwijl anderen zich bezig houden met handboogschieten of buksschieten. Hierna volgt al snel het uitstekende koude en warme buffet met soep vooraf en ijs toe. Terwijl de deelnemers aan het middagprogramma nog aan het toetje zitten, arriveren al de eerste overige gasten. Deze stromen tot even na half acht massaal binnen, zodat de zaal goed bezet is en er al snel stoelen bij geplaatst moeten worden. Rond 20.00 uur opent onze voorzitter, Jacob Klaver, het feest met een imponerende speech, waarin hij de geschiedenis van onze vereniging, maar ook die van het Korps Commandotroepen uitgebreid te berde brengt. Zie hieronder, waard om gelezen te worden.

"Vijfentwintigjarig jubileum, 5e lustrum Commandovereniging Gelderland
Beste erelid, leden van verdienste, gewone en buitengewone leden, donateurs, vertegenwoordigers van de Commandostichting en zusterverenigingen,
Vandaag vieren we ons vijfentwintigjarig bestaan, dat op 17 september 2017 is gepasseerd. Drie maanden eerder, op 17 juni van dit jaar vierden wij het 7e lustrum van COV Limburg, onze gewaardeerde voorganger, de eerste regionale Commandovereniging. Onze oprichters hebben dus pas 10 jaar later, na rijp beraad besloten om ook in Gelderland een Commandovereniging op te richten. Niet toevallig in een jaar dat in Roosendaal een Grote Reünie werd gehouden, want dan merk je pas dat het te lang duurt om weer vijf jaar te moeten wachten om elkaar opnieuw te treffen. Ook niet toevallig dat de oprichting valt op 17 september, de dag van Market Garden. Hier toont al het historisch besef van onze vereniging. Juist de oprichtingsdatum bewijst dat de COV Gelderland belang hecht aan herdenkingen.
Bij de doelstellingen van een Commandovereniging hoort het bevorderen van de kameraadschap tussen de oud-commando’s of zij die bij het Korps Commandotroepen gediend hebben. Maar een Commandovereniging hecht bovenal aan de normen en waarden van het Korps Commandotroepen en onderhoudt via de Commandostichting nauwe banden met het KCT en bevordert de goede naam van het Korps.
De kernwaarden van het Korps Commandotroepen zijn: Moed, Beleid, Trouw, Eer en Trots. En de laatstgenoemde van die kernwaarden, Trots, houdt in: Trots op ons Korps, op onze geschiedenis, tradities en daden, maar ook trots op onze Commandovereniging Gelderland. Trots op onze geschiedenis blijkt ook uit de display van het monument bij Spean Bridge: “Three Men on the Hill”, ter herinnering aan de duizenden commando’s die tijdens de Tweede Wereldoorlog daar in de Schotse heuvels zijn opgeleid.
Traditie is ook de vijfjaarlijkse herdenking in Didam, bij het graf van commando Willemsen, die bij de Watersnoodramp tijdens een reddingsactie is omgekomen. Dat staat de COV Gelderland ook na aan het hart: "Herdenken en niet vergeten". Herdenkingsbijeenkomsten vormen het cement voor de bouwstenen die het gebouw van de commandogemeenschap vormgeeft. Veel meer nog dan tijdens de zogenaamde Commando Contact Borrels, komen de oudgedienden van de verschillende lichtingen elkaar tegen bij de herdenkingen in Wassenaar, Wageningen, Roermond, Loenen, Oosterbeek en Walcheren. Kijk naar vanmiddag, hoe groot de opkomst was bij het graf van commando Jan Willemsen!
Bij de aanbieding van het boek van Jef Dresens: "Nederlandse Achnacarry commando’s in oorlogstijd" door Jelle Schepers, in mei 2014 schreef korpscommandant kolonel Jan Swillens als opdracht in het auteursexemplaar:
“Wie zijn verleden niet kent, heeft geen toekomst. ….
Tijden veranderen, de commando mentaliteit verandert nooit.”
Tijden veranderen. De leden van onze Commandovereniging komen voort uit de lichtingen Commandotroepen Oude Stijl en uit de jongere lichtingen van de 104 Waarnemings- en Verkenningscie. Vijftig jaar na het opheffen van No. 2 Dutch Troop kwam er een beroepsleger en werden de slimme waarnemer-verkenners opgevolgd door Special Forces Operators, die een langer opleidingstraject moesten volgen. Vroeger gingen wij met Groot Verlof tegen de tijd dat onze opleiding voltooid was. Tegenwoordig kan men in een langer traject toewerken naar een verantwoorde inzetbaarheid en de daarop volgende fase van uitzendingen. Wij werden niet uitgezonden, want wij voerden een Koude Oorlog.
Ik herinner mij een oefening Winteroverleving in de Harz; dat was wel een koude oefening, maar onderaan de berg waar wij vanaf skiëden lagen wat strobalen, want anders schoten wij door het ijzeren gordijn heen en dan was het einde Koude Oorlog.
Tijden veranderen, taken wijzigen en functies veranderen, maar de commando mentaliteit verandert nooit. De huidige beroepscommando’s lijken neer te kijken op ons, dienstplichtigen van weleer, maar dat is schijn. Als wij bij een baretuitreiking opstellen met onze fanions, dan kijken ze vol ontzag naar de fitte grijsaards, die toch maar anderhalf uur standhouden als detachement, in de houding of in de eerste rust. Die grijze koppen, in hun burger uniform van blauwe blazer en grijze broek, ze houden het toch maar vol! Want ook wij hadden instructeurs die uit het goede hout gesneden waren, die ons afknepen of grappen uithaalden, ware meesters in het toneelspel, om ons in opperste verwarring of tot grote uitputting te brengen, terwijl zij ons wisten op te jagen tot over de grenzen van ons kunnen. Daarom doen de instructeurs van weleer in niets onder voor de huidige opleiders, hoe goed die ook mogen zijn.
Tijden veranderen, maar nog altijd geldt: "Eens commando, altijd commando!" Dat geldt ook tijdens de activiteiten die onze vereniging organiseert. De inzet, ondanks de leeftijd, blijft voor een commando onveranderd. Het is onze eer te na op te geven en niet het beste uit onszelf te halen. Wij zijn een actieve vereniging en onze gastvrijheid is kenmerkend. Wij doen niet aan Herenborrels, dat is misschien voor de jongere garde. Wij stellen juist de aanwezigheid van de dames tijdens onze bijeenkomsten zeer op prijs, vooral als zij na afloop de rol van de BOB op zich willen nemen.
Ik herinner mij de eerste keer dat ik bij de Familiedag in Wageningen arriveerde in het café van Hans Boer. Eerst was het voorzitter Ben Willemsen, die mij hartelijk welkom heette met de woorden: “Fijn dat je er bent!” en daarna Toon Lap, de toenmalige secretaris, die mij enthousiast begroette. Ik dacht dat het kwam omdat ik van ver kwam, maar dat was het niet. Deze hartelijkheid is de natuurlijke uitstraling van de vereniging Gelderland: gastvrijheid zit in het DNA van het bestuur van de vereniging.
Nadat deze oude rotten in het bestuur na een imponerend dienstverband met pensioen zijn gegaan heeft een nieuwe lichting het stokje overgenomen en probeert met succes de ingeslagen weg te vervolgen. De vereniging is mondig en het bestuur is “hands-on”. De taken zijn verdeeld, al is het soms niet evenredig. Ik wil daarom na de onstuimige aanloop naar dit lustrumfeest vooral mijn complimenten maken aan secretaris Ben Sünnen, die als een Hansje Brinker alle gaten die er vallen als een bestuurslid (even) uitvalt, met verve weet te stoppen. Een ieder heeft zijn omschreven taak binnen het bestuur, behalve oud-voorzitter Co Hartman, die vrijgesteld is en daarom vaak wordt ingezet voor alle diensten.
Wij zijn een financieel gezonde vereniging. Als de Commandostichting de maximale jaarlijkse bijdrage terugschroeft om die gelijkelijk te verdelen onder alle verenigingen, dan deert ons dat weinig. We vinden het niet leuk, maar wij hebben daar best begrip voor, want de verenigingen die weinig actief zijn, die krijgen te maken met leegloop en dan wordt het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. Niet dat wij geen zorgen hebben. Ook wij vergrijzen en steeds vaker ontmoeten wij elkaar niet op een feest, maar bij een uitvaart. En als wij een van onze leden moeten wegbrengen, dan gebeurt dat met gepaste eer en waardigheid die bij vele buitenstaanders respect afdwingt. Binnen de eigen gelederen herdenken wij hen dan tijdens de Nieuwjaarsbijeenkomst en de ALV, want niet iedereen kan persoonlijk aanwezig zijn bij het afscheid van de leden die ons zijn ontvallen. Jammer genoeg is de lijst op de Erepagina in ons Periodiek de afgelopen vijf jaar veel langer geworden dan wij gehoopt hadden.
Ondanks de vergrijzing zijn wij een bloeiende vereniging en dat is een wisselwerking tussen een actief bestuur en een levendig ledenbestand. Onze leden zijn actief en de opkomst tijdens bijeenkomsten is goed. Zonder actieve leden kom je nergens en kun je je afvragen waar je het allemaal voor doet. Maar dat is in de COV Gelderland geenszins het geval. Ook de oud-bestuursleden kunnen na hun aftreden niet genieten van de rust die ze verdienen en worden voor allerlei hand- en spandiensten ingezet. Zo is Bart Matser al meer dan 25 jaar paraat bij de verkoop van de consumptiemunten en Toon wordt ingezet als we weer een bloemstuk nodig hebben en ook heeft hij al dikwijls de toon gezet als dirigent bij de samenzang van de commandoliederen. Piet Pruis heeft zijn boekenstal, met cd en vinyl, om gelden te genereren voor de lustrumviering en Ben Willemsen zorgt nog steeds voor de nabehandeling, het postklaarmaken, etikettering en verzending van het Periodiek en regelt onder leiding van zijn Dinie de lunchpakketten na het Gelderse ochtendprogramma van de herdenking Market Garden.
Bij de aanloop tot dit lustrumfeest werd een lustrumcommissie in het leven geroepen en aan hen wil ik tenslotte mijn dank uitspreken, want zonder hen hadden wij hier niet gezeten. Allereerst onze activiteiten-coördinator Theo Ragas, die – als ware het een hoofdprogramma voor de Familiedag – de pauze tussen herdenking en feest heeft weten op te vullen met een aanstekelijk programma. Toen ik thuis meedeelde dat ik hiervoor naar de Westernboerderij moest, kreeg ik te horen: “Leuk, maar vat geen kou, boy!”. Ten tweede Aris, die gewend is voor volle zalen te spelen. Dat heeft ook een rol gespeeld bij de keuze voor deze zaal, maar persoonlijk vind ik deze zaal toch wel erg vol! Tenslotte Chris Heilbron en bij die naam denk ik altijd aan een heildronk en daarom is hier het juiste moment aangebroken om het glas te heffen en een heildronk uit te brengen op de toekomst van onze prachtige Commandovereniging Gelderland.
Ik heb gezegd. Nunc aut nunquam !
Jacob Klaver
21 oktober 2017"

Onder het genot van een hapje en drankje vermaken de aanwezigen zich totdat rond negen uur de 3 dames van Bubbles en Boa’s zich laten horen met o.a. muziek van de The Andrew Sisters en Vera Lynn met een spetterend optreden. Tijdens de pauze volgen korte toespraken met gelukwensen van vertegenwoordigers van onze zusterverenigingen en de Commandostichting. Ook zijn de leden die dit jaar 50 of 60 jaar gerechtigd zijn tot het dragen van de groene baret gehuldigd met een oorkonde en een mooi aandenken. Deze keer waren er 2 leden die de 50 jaar gehaald hebben, nl Olaf de Jongh en Herman Wortelboer. Het aantal oud-commando’s dat de 60 jaar heeft bereikt, doen een grote aanslag op de verenigingskas, er zijn er dit jaar 7, waarvan er één niet aanwezig was. Dit zijn hun namen: Ko Drijver, Jan Giesen, Jan Hietkamp, Toon Lap, Joop Striekwold, Jan Terberg en Dick Wijers. Zoals gebruikelijk zijn zij toegezongen door de overige aanwezigen met de bekende commandoliederen. Hierna zijn de Bubbles en Boa’s weer verder gegaan met hun leuke optreden, terwijl het personeel van de Westernboerderij rondgaat met bitterballen, vlammetjes en nog veel meer hartige snacks. Vanaf een uur of half elf gaan langzamerhand de gasten weer op huis aan, waarbij zij vlak voor de uitgang langs de mooi uitgestalde waren van de commandotoko komen en ze nog wat spullen kunnen aanschaffen. Hier worden ook de speciaal voor ons lustrum vervaardigde herdenkingsmunten uitgereikt. Al met al is het een zeer geslaagd feest geweest en kunnen we ons weer gaan richten op het volgende lustrumfeest in 2022.