Van Smithers naar Kelowna

Vandaag, 7-6-2017, gaan wij beginnen aan de terugweg naar Vancouver. Wij staan op tijd op. Nadat de koffers zijn ingepakt en achter in de auto gelegd, gaan wij eerst samen met Dini ontbijten. Toch een beetje apart, je weet dat dit je laatste ontbijt is en dat je dan weggaat en je zuster voorlopig niet meer zal zien. Ondanks dat ik dit weet doet het je emotioneel toch heel veel. Dini heeft daar minder moeite mee. Zegt tegen mij bij het afscheid: "Sterk zijn Co". Dat probeer ik dan ook maar. Het afscheid nemen blijft moeilijk, maar na zo'n fijne periode zijn wij daar wel snel overheen. Dini blijft ons uitzwaaien tot wij achter de kerk van de Mormonen verdwijnen. Dan gaan wij opweg naar Pr. George. Vlak voor Mc Bride steekt een zwarte beer de weg over, ongeveer 50 m voor onze auto. Gelukkig voor hem reden er geen andere auto's. Het ging te snel voor een foto, maar wij hebben er toch één gezien. In Pr. George gaan wij bij het ziekenhuis langs. In Smithers hoorden wij dat David Berg in het ziekenhuis lag en dat Beverly mee was. In het ziekenhuis bleek hij echter niet meer te zijn. Vermoedelijk al ontslagen. Wij gaan nu op weg naar onze slaapplek in Williams Lake. Dat is ongeveer 2 uur rijden, voor Canada een klein stukje. Hier rekent met niet in km, maar in uren. Zo rond half vijf, na 615 km, zijn wij op onze slaapplek aangekomen. Ziet er prima uit voor 1 nacht. Nadat wij geïnstalleerd zijn gaan wij op zoek naar een restaurant en zien een Denny, dat zijn meestal goede restaurants en niet te duur. Dat bleek hier ook zo te zijn. Daarna nog een wandelingetje bij het motel gemaakt en daarna het bed opgezocht. Het uitzicht uit ons venster was op het meer en het was prachtig.
Wij zijn vrij snel in slaap en de volgende morgen, 8-6-2017 zijn wij rond 9 uur weer gereed om op stap te gaan. Wij gaan eerst ons ontbijt inslaan bij Safe on Food en dat wordt 2 chickenpie en 2 flesjes Sprite. Wij besluiten te gaan rijden en ergens onderweg te ontbijten. We gaan vandaag naar Kelowna en dat is best een aardige rit. Na een uurtje rijden en nog steeds omringd door bergen en mooie uitzichten besluiten wij te stoppen bij een plekje langs de weg waar je mooi uitzicht hebt op een dal waar een beekje doorheen kronkelt. Het ontbijt is heerlijk en wordt weggespoeld met Sprite. Een paar foto’s gemaakt en dan vervolgen wij onze tocht. Ter hoogte van Moon Lake worden wij door onze Zuid-Afrikaanse dame in onze routeplanner de 97d opgestuurd. Dat blijkt een prachtige weg te zijn, zo van “weg van de snelweg´”. Onderweg passeren wij een ontzettend grote zoutmijn, een dagmijn. Strekt zich uit over kilometers en de auto’s die je ziet rijden lijken net dinky toys. Een lange witte rivier lijkt het wel. De foto’s geven niet helemaal weer wat de werkelijkheid was. Witte vlaktes die laag voor laag worden afgegraven. Daarna gaan wij over op weg 97c en wij moeten over een hoge berg. De weg is goed te rijden en wij krijgen prachtige uitzichten te zien. De weg is niet breed, maar ik vond hem niet gevaarlijk. Goed te doen als je geen haast hebt. Het begint te regenen als wij bij de Merrit de snelweg opdraaien voor het laatste stukje naar West Kelowna. Aangekomen, na 446 km, bel ik Doug en het blijkt dat wij pas morgen werden verwacht. Uit zijn verhaal begrijp ik dat het niet helemaal uitkomt als wij nu komen. Wij zijn niet verbaasd, dit is al vaker gebeurd. Ligt niet aan Doug. Wij overnachten in Super8. Wij zijn hier al eerder geweest en dat was ons toen goed bevallen. Wij komen tot de ontdekking dat de service nu veel minder is en je meer moet betalen. Doug komt ons de volgende dag, 9-6-2017, om 10 uur ophalen en er volgt een hartelijke begroeting van beide kanten. Doug heb ik 1976 leren kennen toen ik met Douwe in Smithers was en die vriendschap is gebleven. Het scheelt: op die afstand overloop je elkaar niet. Wij gaan naar zijn huis en het blijkt dat nu zijn dochter Jennifer en kleindochter Taylor ieder in een eigen huis naast Doug en Grace wonen. Jennifer woont op zichzelf en Tailor met haar vriend weer naast Jennifer. Hun kleindochter hebben wij 4 x ontmoet, van ruim 1 jaar toen zij in Nederland waren, dat was de 1e keer tot nu voor de 4e keer en is zij een volwassen vrouw van 21 jaar. Wij worden hartelijk begroet door beiden. ‘s Middags hebben wij met Doug een toer gemaakt naar Peachland en zien de schade die door de hevige regenval en de smeltende sneeuw is aangericht aan de kades en de huizen vlak bij het meer. Er is weer veel werk te doen en er zijn er die daar de handen aan vol hebben. Als wij thuis komen blijkt Grace ook uit bed te zijn. Die gaat altijd laat naar bed en slaapt dan de hele dag bekant.
Op zaterdag 10-6-2017, gaan wij met zijn vieren naar een museum in Kelowna waar een tentoonstelling is over de first nation, zoals de Indianen nu worden genoemd. Doug heeft nog een praatje gemaakt met de burgemeester, die gewoon alleen op straat liep. Zie ik in Nederland nog niet gebeuren. Met zijn vieren, Jennifer is ook van de partij, hebben wij nog 4 wijnhuizen bezocht en wijn geproefd. De meeste niet mijn smaak, maar het was wel heel gezellig. Nog een wandelingetje gemaakt langs het meer en dan blijkt dat je nog steeds niet overal mag komen vanwege het hoge water.