Dag 4 Sauerland
Blijf op de hoogte en volg Co Hartman
21 Juni 2016 | Duitsland, Dillenburg
Route is van Gernsdorf – Dillenburg Bahnhof
Vandaag is de laatste wandeldag en alle deelnemers hebben zich om acht uur gemeld bij de busjes. Dat houdt in dat wij mooi op tijd kunnen vertrekken richting startpunt van de wandeling. Wij gaan richting Irmgarteichen, want daar even voorbij is de toegangsweg naar het wandelpad. In deze plaats geeft mijn routeplanner aan dat ik rechtsaf moet, waar ik erg aan twijfel. Gérard komt mij voorbij en ik volg hem. Een paar honderd meter verder is linksaf de toegangsweg die wij gisteren hebben gebruikt om de mannen op te halen. Aangekomen op de viersprong springen de mannen uit de auto, zo fit zijn ze nog na 2 dagen lopen. Na wat flesjes te hebben ingeslagen gaan zij vol goede moed op weg. Ik laat Gérard weten dat ik eerst moet tanken, omdat ik anders met een lege tank kom te staan. Wij moeten best een eindje rijden voor wij een pomp vinden. Tanken gelijk beide auto’s maar af en dan weer op weg naar het koffiepunt. Wij hebben heel wat afgereden, maar via de coördinaten konden wij er niet komen. Er werd gebeld dat zij er al waren. Wij lieten weten dat wij de toegangsweg nog steeds niet hadden gevonden. Wij moesten bij de Lucaseik zijn. In een plaatsje een jonge man gevraagd of hij wist waar dat was. Hij wist het wel, maar het was moeilijk uit te leggen. Als wij even geduld hadden zou hij ons er brengen. Nadat hij zich had omgekleed reed hij voor ons uit op een quad. Hij scheurde er lekker op los en wij waren in korte tijd op het pad dat in die richting liep. Dat bleek ook wel, want wij kwamen een paar lopers tegen. Ze wilden niet langer wachten en zijn op weg gegaan naar de lunchplek. Wij kregen te horen dat wij bij de Lucaseik wel konden keren. Wij hebben de plek dus wel gezien, maar niet gevonden uit ons zelf. De coördinaten via de routeplanner stuurde ons steeds een andere kant op. Ook een beetje mijn schuld. Ik had natuurlijk tijd vrij moeten maken om de route vanaf de weg met een auto te verkennen, zodat ik wist hoe wij er konden komen. Goede les voor de volgende keer.
Onze gids liet ons weten, nadat wij hem het plaatje lieten zien, waar de lunch was gepland, hij deze plek wel wist en ons erheen zou brengen. Dezelfde weg weer terug en door het dorpje waar hij woonde gingen wij de tegenover liggende berg op. Wij moesten natuurlijk omrijden, maar dat was niet erg. Een goed kwartier later stonden wij op de plek die op het plaatje stond.
Hier hebben wij een half uurtje moeten wachten. Ondertussen hadden wij de lunchpakketten en de drankjes al in het kleine huisje gezet, zodat het geheel uit de zon stond. Ik ben de mannen tegemoet gelopen en zag dat zij een behoorlijke klim moesten maken naar hun lunchpakketje. Jasper liet mij weten dat het een aardige klim was, maar dat het wel ging. Hij heeft mij niet verteld hoe hoog zijn hartslag was, maar gezien de steilte moet het aardig hoog zijn geweest. Uit alles blijkt dat hij uit het goede commandohout is gesneden. Opgeven staat niet in zijn woordenboek. De marsleider Jan stond de lopers hier een behoorlijk lange lunchpauze toe. Na een half uurtje iedereen weer in de benen die verder wilde lopen. Dat was Hennie niet beschoren, want die had erg last van zijn knieën en is bij Gérard in de bus gestapt. Wij zijn over het bospad gaan rijden waar de mannen liepen. Was heel goed te doen. Na een paar km kwamen wij bij een plek waar veel auto’s stonden geparkeerd en aardig wat mensen waren. Dat geeft meestal aan dat je dicht in de buurt van een plaatsje komt en dat bleek ook zo. Hier moesten wij scherp naar links draaien. Ik had gezien, toen ik er langs reed, dat Gérard al links was gegaan. Snel draaien en achter hem aan. Via Manderbach kwamen wij op de plek voor de middagpauze. Dat is de Galgenberg waar vandaan je een schitterend uitzicht over de vallei hebt waar deze plaats in ligt. Wij konden de lopers zien aankomen, want zij moesten over een onbegroeid stuk lopen. Wij stonden aan de rand van het bos. Een mooi plekje en de koek, frisdrank en water ging grif van de hand. Jasper had de hartslag van een marathonloper, dus het advies was aan hem om te stoppen. Hij begreep dat dit moest, maar had er eigenlijk geen zin in. Ik heb hem laten weten dat wij allemaal erg op hem gesteld zijn en vinden dat hij genoeg heeft laten zien dat hij het kan, maar dat hij het laatste stukje maar voor gezien moest houden. Dat heeft hij dan ook gedaan en is met ons meegereden naar het eindpunt, het treinstation in Dillenburg. Na een uur kwamen de lopers in zicht en zij vertelden dat het leuk was om door de plaats te lopen. Ze zijn ook langs de Dillenburg gelopen, het geboortehuis van de prins die later “onze vader des vaderlands” is geworden. Hij werd ook wel Willem de Zwijger genoemd. Zij hebben deze drie dagen 75 km gelopen, een prima prestatie als je nagaat dat de oudste loper 79 is en de jongsten in de veertig zijn.
Op de treden van het station hebben wij een paar groepsfoto’s gemaakt en daarna op weg naar ons verblijf. Het was een behoorlijk stuk rijden, maar wij waren voor het diner weer thuis. Ik heb eerst een biertje gedronken en ben daarna gaan omkleden. Hierna was het al tijd om naar de eetzaal te gaan. Dit is ons laatste diner hier, dus het Galgenmaal en het smaakte uitstekend. Hierna heb ik het woord gevraagd en heb ik iedereen bedankt voor zijn fantastische inzet. Het was geen wedstrijd, maar een wandeling en waar je zelf het tempo bepaalt. En iedereen heeft elke dag gelopen. Iedereen moet plezier beleven aan zo’n week en dat is ook gebeurd, merkte ik. Als dank voor hun inzet heb ik voor iedereen die heeft meegewerkt aan deze week een bedankje laten maken. Ik deel ze aan allen uit en ook Dette krijgt voor haar inzet dit aandenken. Het is een medaille met het teken van de Rothaarsteig. Het wordt in dank aanvaard. Danny, degene die Zur Schmitte beheert, heb ik er ook één gegeven. De medaille zal een mooi plekje krijgen, beloofde hij mij.
Vandaag zijn onze dames, met dit mooie weer, aan de wandel geweest in de buurt van Bödefeld. Dat is een plaatsje hier 2 km vandaag. Zij hadden een leuke dag gehad, vertelde Mieke aan mij. Zij voelen zich ook één met de groep en dat is ook de bedoeling natuurlijk.
Na het diner gaan wij weer naar de gelagkamer en het blijkt dat er nog genoeg te kletsen is. Als je dit allemaal op een bandje zou hebben, kun je zo een lollige avond hebben. De laatsten zoeken tegen twaalf uur hun bed op. Wij hoeven morgen niet zo vroeg op en mogen een beetje uitslapen. Ik duik onder wol rond twaalf uur en ben snel in dromenland.
Vandaag is de laatste wandeldag en alle deelnemers hebben zich om acht uur gemeld bij de busjes. Dat houdt in dat wij mooi op tijd kunnen vertrekken richting startpunt van de wandeling. Wij gaan richting Irmgarteichen, want daar even voorbij is de toegangsweg naar het wandelpad. In deze plaats geeft mijn routeplanner aan dat ik rechtsaf moet, waar ik erg aan twijfel. Gérard komt mij voorbij en ik volg hem. Een paar honderd meter verder is linksaf de toegangsweg die wij gisteren hebben gebruikt om de mannen op te halen. Aangekomen op de viersprong springen de mannen uit de auto, zo fit zijn ze nog na 2 dagen lopen. Na wat flesjes te hebben ingeslagen gaan zij vol goede moed op weg. Ik laat Gérard weten dat ik eerst moet tanken, omdat ik anders met een lege tank kom te staan. Wij moeten best een eindje rijden voor wij een pomp vinden. Tanken gelijk beide auto’s maar af en dan weer op weg naar het koffiepunt. Wij hebben heel wat afgereden, maar via de coördinaten konden wij er niet komen. Er werd gebeld dat zij er al waren. Wij lieten weten dat wij de toegangsweg nog steeds niet hadden gevonden. Wij moesten bij de Lucaseik zijn. In een plaatsje een jonge man gevraagd of hij wist waar dat was. Hij wist het wel, maar het was moeilijk uit te leggen. Als wij even geduld hadden zou hij ons er brengen. Nadat hij zich had omgekleed reed hij voor ons uit op een quad. Hij scheurde er lekker op los en wij waren in korte tijd op het pad dat in die richting liep. Dat bleek ook wel, want wij kwamen een paar lopers tegen. Ze wilden niet langer wachten en zijn op weg gegaan naar de lunchplek. Wij kregen te horen dat wij bij de Lucaseik wel konden keren. Wij hebben de plek dus wel gezien, maar niet gevonden uit ons zelf. De coördinaten via de routeplanner stuurde ons steeds een andere kant op. Ook een beetje mijn schuld. Ik had natuurlijk tijd vrij moeten maken om de route vanaf de weg met een auto te verkennen, zodat ik wist hoe wij er konden komen. Goede les voor de volgende keer.
Onze gids liet ons weten, nadat wij hem het plaatje lieten zien, waar de lunch was gepland, hij deze plek wel wist en ons erheen zou brengen. Dezelfde weg weer terug en door het dorpje waar hij woonde gingen wij de tegenover liggende berg op. Wij moesten natuurlijk omrijden, maar dat was niet erg. Een goed kwartier later stonden wij op de plek die op het plaatje stond.
Hier hebben wij een half uurtje moeten wachten. Ondertussen hadden wij de lunchpakketten en de drankjes al in het kleine huisje gezet, zodat het geheel uit de zon stond. Ik ben de mannen tegemoet gelopen en zag dat zij een behoorlijke klim moesten maken naar hun lunchpakketje. Jasper liet mij weten dat het een aardige klim was, maar dat het wel ging. Hij heeft mij niet verteld hoe hoog zijn hartslag was, maar gezien de steilte moet het aardig hoog zijn geweest. Uit alles blijkt dat hij uit het goede commandohout is gesneden. Opgeven staat niet in zijn woordenboek. De marsleider Jan stond de lopers hier een behoorlijk lange lunchpauze toe. Na een half uurtje iedereen weer in de benen die verder wilde lopen. Dat was Hennie niet beschoren, want die had erg last van zijn knieën en is bij Gérard in de bus gestapt. Wij zijn over het bospad gaan rijden waar de mannen liepen. Was heel goed te doen. Na een paar km kwamen wij bij een plek waar veel auto’s stonden geparkeerd en aardig wat mensen waren. Dat geeft meestal aan dat je dicht in de buurt van een plaatsje komt en dat bleek ook zo. Hier moesten wij scherp naar links draaien. Ik had gezien, toen ik er langs reed, dat Gérard al links was gegaan. Snel draaien en achter hem aan. Via Manderbach kwamen wij op de plek voor de middagpauze. Dat is de Galgenberg waar vandaan je een schitterend uitzicht over de vallei hebt waar deze plaats in ligt. Wij konden de lopers zien aankomen, want zij moesten over een onbegroeid stuk lopen. Wij stonden aan de rand van het bos. Een mooi plekje en de koek, frisdrank en water ging grif van de hand. Jasper had de hartslag van een marathonloper, dus het advies was aan hem om te stoppen. Hij begreep dat dit moest, maar had er eigenlijk geen zin in. Ik heb hem laten weten dat wij allemaal erg op hem gesteld zijn en vinden dat hij genoeg heeft laten zien dat hij het kan, maar dat hij het laatste stukje maar voor gezien moest houden. Dat heeft hij dan ook gedaan en is met ons meegereden naar het eindpunt, het treinstation in Dillenburg. Na een uur kwamen de lopers in zicht en zij vertelden dat het leuk was om door de plaats te lopen. Ze zijn ook langs de Dillenburg gelopen, het geboortehuis van de prins die later “onze vader des vaderlands” is geworden. Hij werd ook wel Willem de Zwijger genoemd. Zij hebben deze drie dagen 75 km gelopen, een prima prestatie als je nagaat dat de oudste loper 79 is en de jongsten in de veertig zijn.
Op de treden van het station hebben wij een paar groepsfoto’s gemaakt en daarna op weg naar ons verblijf. Het was een behoorlijk stuk rijden, maar wij waren voor het diner weer thuis. Ik heb eerst een biertje gedronken en ben daarna gaan omkleden. Hierna was het al tijd om naar de eetzaal te gaan. Dit is ons laatste diner hier, dus het Galgenmaal en het smaakte uitstekend. Hierna heb ik het woord gevraagd en heb ik iedereen bedankt voor zijn fantastische inzet. Het was geen wedstrijd, maar een wandeling en waar je zelf het tempo bepaalt. En iedereen heeft elke dag gelopen. Iedereen moet plezier beleven aan zo’n week en dat is ook gebeurd, merkte ik. Als dank voor hun inzet heb ik voor iedereen die heeft meegewerkt aan deze week een bedankje laten maken. Ik deel ze aan allen uit en ook Dette krijgt voor haar inzet dit aandenken. Het is een medaille met het teken van de Rothaarsteig. Het wordt in dank aanvaard. Danny, degene die Zur Schmitte beheert, heb ik er ook één gegeven. De medaille zal een mooi plekje krijgen, beloofde hij mij.
Vandaag zijn onze dames, met dit mooie weer, aan de wandel geweest in de buurt van Bödefeld. Dat is een plaatsje hier 2 km vandaag. Zij hadden een leuke dag gehad, vertelde Mieke aan mij. Zij voelen zich ook één met de groep en dat is ook de bedoeling natuurlijk.
Na het diner gaan wij weer naar de gelagkamer en het blijkt dat er nog genoeg te kletsen is. Als je dit allemaal op een bandje zou hebben, kun je zo een lollige avond hebben. De laatsten zoeken tegen twaalf uur hun bed op. Wij hoeven morgen niet zo vroeg op en mogen een beetje uitslapen. Ik duik onder wol rond twaalf uur en ben snel in dromenland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
