Herdenking Loenen

Op 4 mei was ik aanwezig om te herdenken op het Nationaal Ereveld in Loenen, afspraak was om 13.00 uur aanwezig te zijn. Mijn vrouw Wijnie en ik waren ruim op tijd aanwezig.
Daar ontdekten wij Ben van Zeben en even later waren ook Co en Mieke Hartman en ook Wim Pol aanwezig.
Het programma begon om 13.30 uur met bijdragen van nabestaanden die verhalen vertelden over het verlies van hun dierbare die op dit ereveld zijn begraven. Ook aanwezig was Ank Bijleveld, minister van Defensie. Zij hield een toespraak en ondermeer Theo Vleugels algemeen directeur Oorlogsgravenstichting ook.
Er werd een indrukwekkend verhaal door leerlingen van de Koninklijke Scholengemeenschap Apeldoorn verteld. En lied gezongen door zangeres Renee van Bavel o.b.v. pianist Dirk Fatau.
Na de kranslegging volgde Taptoe en een minuut stilte met daarop volgend het Wilhelmus.
Daarna hebben wij bloemen gelegd bij A.J. Hagelaars en H.J.J. van Rosendael en bij beide Commando’s de eregroet gebracht. Na nog wat nagepraat te hebben zijn de aanwezigen weer huiswaarts gegaan. Mijn vrouw en ik zijn die avond nog naar de dodenherdenking in Arnhem geweest.


A.J. Hagelaars

https://oorlogsgravenstichting.nl/persoon/56907/adrianus-josephus-hagelaars met deze link kom je op de persoonlijke gegevens van A.J.Hagelaars vermeld door Oorlogsgraven stichting. Hagelaars is onder verdachte omstandigheden omgekomen.
Het volgende is waarschijnlijkheid gebeurd, dat hij op 4 oktober vanuit bevrijd gebied naar Oerle zijn ouderlijk huis te hebben bezocht en daarna is doorgereden per jeep naar Nuland wat in bezet gebied lag,
Met de volgende personen It. C.J.L. Ruysch van Dugteren, de korporaals J.C. van Woerden en J. Steengracht van Moyland. Wat zich daar heeft afgespeeld zullen wij waarschijnlijk nooit te weten komen maar hij is in Nuland om 04.00u op 5 oktober doodgeschoten. Mogelijk hadden zij een opdracht van B.I. bureau inlichtingen of B.B.O. bureau bijzonder opdrachten, of zijn zij hun boekje te buiten gegaan en er daarom niets is gerapporteerd, er zijn geen rapporten bekend of openbaar gemaakt.
Wat ook een aanleiding zou kunnen zijn, is dat de leden van 2 Dutch Troop er op gebrand waren om de Duitse bezetter te lijf te gaan. Hieruit kan men afleiden dat ze mogelijk een niet geplande actie hebben gedaan.
Lees het volgende wat mijn vader Martien van Barneveld ooit in een interview in de Groene Baret in 1969 heeft gezegd.

Na de opleiding gingen we naar Brits India. Zogenaamd om te acclimatiseren, want ons was beloofd dat we na de opleiding ingezet zouden worden. Een half jaar duurde die ellende. Toen kregen we er schoon genoeg van. We waren echt niet van plan om nog langer te blijven trainen, vooral toen we hoorden dat het front in Europa open ging. We werden opstandig en waren niet meer te houden. Dat hielp want wij werden teruggestuurd naar Engeland. Na enige tijd kwamen wij in een afzonderingskamp, waar wij op een morgen om 06.00 uur in een briefingroom moesten verschijnen. Dit was het moment, waarop we jaren hadden gewacht. Als toen iemand had gezegd dat ik niet mee had gekund dan zou er wat hebben gezwaaid!
Mijn vader is toen ingezet bij de actie Market-Garden.

H.J.J. Rosendael

https://oorlogsgravenstichting.nl/persoon/130490/hubert-jan-jacques-van-rosendael
Met deze link kom je op de persoonlijke gegevens van H.J.J. van Rosendael.
Ik heb de volgende gegevens over hem uit het boek: Onder de vlag van de Commando’s geschreven door Willem van der Veer lid van 2 Dutch Troop. Jackie een doodgoed joch van nog geen twintig, eigenlijk was hij de benjamin. Jackie had om de een of andere reden, welke hij nimmer wilde onthullen, de benen genomen uit Groot Mokum,zoals hij zijn geboorteplaats Amsterdam noemde.
Eerst had hij als koksmaat gevaren, maar het leven op zee kon hem slechts matig bekoren, in 1939 was hij er in New York tussenuit geknepen en begon een zwerftocht welke hem dwars door Amerika naar Texas voerde, waar hij cowboy werd op een ranch. Het leven van Jackie was ,ondanks zijn jeugd, al rijk aan avontuur. Ook hij was toegevoegd bij het Bureau B.B.O. te Londen. Hij kwam om het leven op 10 maart 1945 te Breda door een V1.
Het volgende komt uit het boek Rudy, een strijdbare Jood Rudy Blatt hier is hij terug in Londen van zijn actie in bezet noord Nederland.
Het bleek dat geen van mijn oude makkers van 10 Commando (2 Dutch Troop) nog in Engeland zat; iedereen scheen ergens op het vaste land te zijn. Ze hadden het zwaar te verduren gekregen tijdens hun aanval op het eiland Walcheren, dat slechts ten koste van veel bloedvergieten was veroverd. Mijn oude vriend Ray Westerling bleek wel in de stad te zijn. Er was echter iets mis met hem; er werd mij gezegd dat hij beslist niet in orde was, hoewel hij lichamelijk niks markeerde. Hij bleef de hele dag op zijn bed liggen en niemand scheen te weten wat er precies aan schortte. Ik kreeg zijn adres en nam mij voor hem bij de eerste beste gelegenheid te bezoeken.
Later ging ik Ray Westerling opzoeken. Bij het betreden van zijn kamer schrok ik behoorlijk: de gordijnen waren dicht en Ray lag lusteloos op zijn bed toen hij mij herkende glimlachte hij flauwtjes. Wat was er gebeurd met de zorgeloze kerel die ik had gekend? Deze man bleek geen schijn van de knappe kerel die ieder meisje het hoofd op hol kon brengen. Toen hij me eindelijk wat meer over zichzelf vertelde, gebeurde dat schoorvoetend en traag. Drie maande eerder had bij door een Bredase straat gelopen met Jackie Rosendael toen er op enkele meters afstand een V1 neerkwam en explodeerde. Ze waren allebei tegen de grond gesmakt door de schokgolf van de explosie en Raymond was een poosje buiten bewustzijn gebleven. Toen hij weer tot zijn positieven kwam, drong het langzaam tot hem door dat hij geen schrammetje had opgelopen. Op dat moment had hij om zich heen gekeken had hij Jackie zien liggen. Die had kennelijk het volle geweld van de explosie te verduren gekregen maar was niettemin bij bewustzijn. Ray liep naar hem toe met de bedoeling hem te helpen, maar had nog maar enkele woorden tegen hem gezegd toen Jackie in zijn armen stierf. Zolang ik leef, zei Ray, zal ik die laatste ogenblikken van Jackie niet vergeten.
Ray had iedere animo om nog naar buiten te gaan verloren, hij kon geen zonlicht meer verdragen zei hij, nog luide stemmen. Hij wilde met rust worden gelaten en ging zelf zover me te zeggen dat hij, hoewel hij het waardeerde dat ik de moeite had genomen hem op te zoeken, liever zag dat ik weer vertrok. Ik begreep dat er iets drastisch moest gebeuren. De man had hulp nodig, hulp die geen enkele dokter hem kon geven. Eerst zei ik hoe diep hij mij teleurstelde van alle leden van onze Commando groep was hij wel de allerlaatste van wie ik zo’n slappe houding had verwacht. Ik beledigde hem en schold hem uit voor lafaard. Ik suggereerde dat hij het in zijn broek had gedaan van angst zodra hij voor het eerst kennismaakte met een echte oorlog. Er waren vrouwen in het leven zei ik, die dergelijke ervaringen beter hadden doorstaan dan hij. Ray werd spierwit van woede. Ik tartte hem om uit dat verdomde bed te komen en op te houden zich als een kind te gedragen. Hij kon zich beter aankleden en met mij de stad ingaan. Vermoedelijk gaf dit de doorslag. Vloekend kwam hij zijn bed uit en schreeuwde me toe dat hij mij alle hoeken van de kamer kon laten zien als hij dat wilde – en ik wist dat het waar was. Maar toch begon hij zich aan te kleden. Een half uur later zaten wij ergens in een pup een borrel te drinken.

Hierbij wil ik duidelijk wat zeggen tot een ieder die een Groene Baret draagt, zich moet realiseren dat zij de erven zijn van de Commando’s van 2 Dutch Troop. Zij hebben het gedaan