Derde week Zuid-Afrika

Week 3 begint uiteraard met de maandag en dat is de dag dat wij gaan vertrekken. Zouden eerst op dinsdag gaan, maar dan moet Jan voor de nierdialiese waar hij om 10.00 uur moet zijn. Besloten om op maandag te gaan zodat wij tijd hebben om rustig afscheid van Jan te nemen. Dat was een goed besluit. Wij konden rustig aan doen. Na het ontbijt alles ingepakt en toen kwam het wat moeilijkste moment, afscheid nemen van mijn oudste broer met de gedachte in je achterhoofd dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat ik hem levend zie. Al met al viel het gelukkig mee. Naar Sonja toe en ook van haar met een zoen en een dikke knuffel afscheid genomen. Rond 11.00 uur waren wij op weg Clarens waar wij hebben besloten te overnachten. Onze vriend Nico Padt liet ons namelijk weten dat Bethlehem een plaatsje was waar niets te doen was. In Clarens zijn veel leuke winkeltjes en galeriën. Dat was een goed advies. Ik heb via Booking.com daar een B geboekt. Daar waren wij rond 4.00 uur en inderdaad het was een prachtig onderkomen. Mooie grote slaapkamer met een bad en stort. ’s Avonds uit eten geweest en onder het eten begon het te hozen. De hostes belde op met de mededeling dat wij moesten laten weten wanneer wij klaar waren, dan kwam ze ons ophalen, want wij waren lopend naar deze plek toegegeaan. Dat hebben wij gedaan en dat was maar goed ook, want het kwam met bakken de lucht uit. Het is altijd prijs, als wij ergens komen dan regent het. Zijn ze hier erg blij mee en wij wat minder. Hebben heerlijk geslapen en de volgende dag ontbeten met de schoonzus van Nico Padt waar wij vandaag heen gaan. Dan op weg naar Wepener, dat niet zover meer is voor Zuid-Afrikaanse begrippen. De route is goed te rijden en in de middag komen wij bij aan bij de Farm Kruispoort. Nico komt al naar buiten en laat ons weten waar wij de auto kunnen neerzetten. Ik zie dat er in de garage met geheel open voorkant, 4 wagens staan waarvan de bakkies de boventoon voeren. Nu ontmoeten wij ook Joyce voor de 1e keer. Het is een groot huis en Nico laat ons zien waar onze slaapkamer is. Nu daar houden wij het wel een paar dagen uit. De koffers uit de auto gehaald en in onze kamer gebracht. Wij zijn geïnstalleerd zeg maar. Dan op naar de woonkamer waar Nico mij laat weten dat hij speciaal voor ons Adelpracht heeft gekocht. Gelijk maar uitgeprobeerd en het was heerlijk. Na het diner nog even naar Nederlands nieuws gekeken en daarna het bed opgezocht. Met in slaap vallen hadden wij niet zo’n probleem. De volgende dag zijn wij na het ontbijt met Nico over zijn terrein gaan rijden. Het is erg droog hier, dus de koeien moeten veel lopen om aan hun kost te komen. Ik mag steeds de hekken open en dicht doen, want wij rijden door diverse stukken land. Totaal is het 6000 ha, waar zo’n 1000 koeien oplopen. De kalveren niet meegeteld. Het was een prachtige tocht. Nico vertelde dat alle bomen die wij zagen staan door hem met hulp denk ik zijn geplant en dat zijn er heel wat. Ook staan er watermolens die in de kleuren van de Nederlandse vlag zijn geschilderd met 2 uitzonderingen, die lijken op de Franse vlag, een klein foutje dus. Je zou het plagerijtje kunnen noemen. Er staan grote waterreservoirs op alle terreinen. Daar staat een bol met een vlag in het water, zodat je kunt zien hoe vol het reservoir is. Wij kwamen ook een dode koe tegen, die was door de bliksem getroffen. Die blijft daar liggen en de natuur zorgt er wel voor dat alles verdwijnt. Na een goede 3 uur waren wij weer terug op de farm. ’s Middags tijd voor een slapie en dat hebben wij ons dan ook aan overgegeven. Rond half vier werden wij weer wakker. Het was best lekker. Je lichaam knapt ervan op. Nico moest even naar Wepener en wij zijn meegegaan. Het is een verwaarloost dorp. Vroeger was er van alles, maar nu wordt er niet meer naar omgekeken. Artsen en verpleegkundigen zijn er niet meer. De clinic is gesloten. De stadshal was door de huidige bewoners in de fik gestoken. Volgens Nico uit boosheid dat ze niet kregen wat ze wilden. De enige mooie plekken waren de kerk en de resource dat door Lord Lester was gesticht. Daar hebben ze een mooie bar en wij hebben hier een heerlijk biertje gedronken. Volgens Nico wordt de plaats overgenomen door Nigerianen, Indiërs, Pakistanen en Chinezen. Wie weet zien die er wat in om het er weer een mooie plaats van te maken, maar daar zal wel wat tegenover moeten staan. Na het avondeten nog wat gepraat en dan op tijd naar bed. De Zuid-Afrikaners gaan naar bed als het donker wordt en staan op als het licht wordt. Wij houden ons maar aan die regel, behalve die van opstaan, want dat vinden wij te vroeg. De volgende dag vertrekken wij naar Lesotho om naar een resort te gaan, waar Nico kind aan huis is. De grens is hier vlakbij. De paspoorten worden getoond en als alles in orde wordt bevonden mogen wij beide grenzen oversteken. De omgeving is mooi, veel bergen den prachtige vergezichten soms. Je kunt zien dat het een arm land is. Wel zie je dat er stenen huisjes staan, maar ook de blikken huisjes zijn hier alom vertegenwoordigt. Wij komen door een van de grote steden in dit land en het ziet er zwart van de mensen. Een blanke moet je met een lichtje zoeken. Volgens Nico heerst er veel armoede. Je ziet soms opeens een prachtig huis staan en dat is dan van een welgesteld persoon. Staat vaak wel tussen de andere huizen in. Wij rijden op een asfaltweg die opeens ophoudt en dan gaan wij over op een niet geplaveide weg. Smal, stenen en goed kijken waar je rijdt. Onderweg begint het te hagelen en de hemel is zwart van kleur. Gelukkig zijn het kleine hagelstenen en na een goed half uur stopt de hagel en gaat het over in regen. Nico is een goede chauffeur en heeft ons veilig voor het hek van Malealea gebracht. Hij claxonneert even en kort daarna wordt het hek geopend en kunnen wij doorrijden naar de plek waar wij ons moeten aanmelden. Nico is hier bekend bij vele mensen en iedereen begroet hem. Ook de huidige beheerder begroet Nico met veel enthousiasme. Nico heeft een oude Jaguar uit Amsterdam en daarin is deze persoon getrouwd met zijn geliefde en Nico heeft hem gereden. Hij kan dus wel een potje breken. Wij hebben een wandeling om het resort heen gemaakt. ‘s Middags trad het koor op en dat was heel leuk vooral omdat Nico soms met zijn sopraanstem mee deed en de dames daarvan in de lach schoten. Hierna nog een bandje en toen was het tijd voor het avondeten. Er waren aardig wat mensen dus wij hebben gewacht tot de grote meute aan tafel zat en toen zijn wij gegaan. Er waren namelijk drie groepen die hier bivakkeerden. Een groep Nederlanders, Engelsen en Duitsers. Je kunt hier safarietochten maken. Lopend of per paard en daar wordt veel gebruik van gemaakt. Wij zijn op tijd naar bed gegaan. Ook op tijd er weer uit, want vandaag gaan wij weer richting Wepener. Het is een rit van ongeveer 3 uur rijden, dus wij hebben eerst nog een wandelingetje gemaakt en zijn daarna weer richting Wepener gegaan. Het weer is nu prachtig en dan ziet de weg er opeens heel anders uit. Nadat Nico met goed gevolg de rit heeft volbracht tot Wepener gaan wij lunchen bij Lord Lester gebouw met een drankje erbij. Daarna terug naar de farm, waar Nico voorstelt om een middagdutje te houden. Dat vinden wij een goed idee en na een uurtje of twee zijn wij weer helemaal van de partij. Wij maken het niet te laat, want morgen gaan wij richting Ritchie om daar Ton en Antoinette te ontmoeten, die hier projecten uitvoeren. Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt nemen wij afscheid van Nico en Joyce en hebben hen laten weten, dat wij ontzettend hebben genoten van ons verblijf bij hen. In de middag zijn wij in Ritchie, maar als ik Ton bel krijg ik zijn voicemail. Wel aan het zoeken geweest in het plaatsje, maar dat leverde niets op. Zagen wel een gebouw met een geschilderde Nederlandse vlag erop. Dat bleek later een project waar zij nu aan werkten en haast gereed is en dan zou worden overgedragen aan de gemeenschap. Een ander kleiner project gaat binnenkort van start. Wij besluiten om door te rijden naar Kimberley om daar een slaapplekje te zoeken. Dat lukt boven wel en verblijven in een park met lodges. Opeens telefoon en daar is Ton. Hij liet mij weten dat hij wel een email had gestuurd en geen antwoord kreeg en dacht dat er wel een iets gebeurd kon zijn. En dat was ook zo. Ik kon namelijk niet op Internet komen. In ieder geval hebben wij afgesproken dat wij morgen met ze meegaan naar een Plaasbijeenkomst. Lijkt ons leuk omdat eens mee te maken. Zondagmorgen rijden wij naar een tankstation in de buurt van Ritchie waar Ton ons komt ophalen. Hij rijdt met zijn auto voor ons en gaan ergens een vrouw ophalen die graag mee wil, maar niet zelf kan rijden. Zij zit in een rolstoel, vandaar. Wij gaan op weg naar de plaats waar de eigenaar zijn schuur ter beschikking heeft gesteld voor deze dienst. Ik moet met onze auto zo`n 16 km over een gravelweg rijden. Ik rijd dus heel voorzichtig. De bijeenkomst is een heel spektakel. Wij zitten daar met 6 blanken en de andere zijn zwarte plaatsbewoners en werken op dit bedrijf. Er zijn 4 sprekers en als laatste komt volgens mij de prediker aan het woord. Alle vier hebben ze een behoorlijk volume waarin ze vertellen waarom je God moet liefhebben. De laatste spreker heeft het grootste volume. Hij schreeuwt de mensen de hemel in. Ze zijn erg goed in herhalingen. Als er gezongen wordt lopen kleine kinderen te dansen en de volwassenen doen soms mee of staan te swingen op hun plaats. Er wordt op een soort piano gespeeld en ook daarvan gaat regelmatig het geluid op volume waar je oren pijn van doen, zodat niemand meer iets verstaat van het lied. Wij verstonden het zo wie zo niet. Wij waren eerlijk gezegd blij dat het na 2 uur was afgelopen. Het was wel heel apart om dit eens mee te maken, maar wij hoeven niet voor een tweede keer. Na deze dienst gaan wij met Ton en Antoinette naar hun huis en dat is ook weer over een gravelpad. Nog wat nagepraat over de dienst. Ze hebben ook Ton gevraagd of hij een keer een preek wil houden. Dat wil hij wel, maar dan mag er van hem geen piano bij komen en ook geen geluidsinstallatie en hij heeft groot gelijk. Op hun terrein lopen ongeveer 50 bokken en dat is prachtig om te zien. Ze hebben een mooi huis midden in een groot veld. Fantastisch om zo te mogen en kunnen leven. ’s Avonds hebben wij heerlijk gegeten en hebben nog wat na zitten praten over het leven hier. Zij zijn ook regelmatig thuis in de Kervelstraat. Een heel apart leven dus, maar wel mooi wat zijn doen voor de mensen hier.