Vijfde week in Zuid-Afrika

Zaterdag, 25-11-2019, hebben wij nog lekker uitgeslapen.
Na het ontbijt zijn nog wel even weg geweest, met Marcel naar een ander winkelcentrum, want met Mieke ging het opeens niet goed. Zij kreeg pijn in haar linkerbeen en kon haast niet meer lopen. Het was zo erg dat zij in de rolstoel moest. Wij zijn bij de kliniek langsgegaan die hier in een winkelcentrum is gevestigd in Somerset West. De arts kon zo niets vinden en dat was niet zo gek, want Mieke had gezegd, bleek achteraf, dat het haar rechterbeen was die pijn deed. Als ze namelijk zat voelde ze niets, maar zo gauw ze ging staan was het foute boel met haar linker onderbeen. Dan maar straks in Apeldoorn naar de arts. Na het bezoek aan de arts hebben wij rustig aangedaan en onze tijd doorgebracht op de "stoep" doorgebracht. Het weer werkte volop mee en het was best uit te houden. Een lekker drankje erbij en wat wil een mens dan nog meer. Ook het diner was weer fantastisch.
En dan is daar de dinsdag en is het echt de laatste paar uren dat wij hier zijn. Ik ga de koffers inpakken want dat moet ook gebeuren. Kijken of alles goed er in past en dat is het geval. Van Mark hadden wij al afscheid genomen, want hij moest nog naar school. Ja en dan is het zover afscheid nemen van onze zoon Marcel, hoewel die zien wij misschien nog een keer. Wij hebben in Graaf Reinet iets laten liggen en dat is onderweg naar ons toe, maar tot nu toe niets gezien. Als het op tijd is zal hij het naar Bellville brengen. Van Katja krijgen wij ook een stevige omhelzing en Chartlotte geeft ons ook een stevige pakkerd. Het hek gaat open en wij rijden de weg op en de achterblijvers staan op de weg naar ons te zwaaien en wij ook via het openstaande portierramen en dan de hoek om en is het voorbij. Het is maar een klein stukje rijden naar het huis van Cynthia. Wij worden hartelijk welkom geheten met een knuffel en een zoen. Cynthia is een nicht van ons. Zij was getrouwd met Ab van Garderen, een neef van mij. Mijn moeder was een Van Garderen vandaar die familieband. Cynthia is wat ze hier zeggen een Engels sprekende Zuid-Afrikaan, maar ze spreekt ook Afrikaans, dus wij hoeven onze tong niet dubben te leggen om met haar te praten. Ze praat graag en wij krijgen precies te horen wat ze van alles vindt en ze doet dat op een leuke manier. Wij hebben met haar afgesproken dat wij een dagje overbleven, want vorige keer vond ze het niet zo leuk dat wij na een nachtje slapen al weer weg gingen. Mieke en ik hebben samen met haar TV gekeken. Ik had ook een DVD van André Rieu meegenomen voor haar, die in september in Nederland is uitgekomen, want daar is ze gek op. Gaat ze samen met haar vriendin bekijken. De volgende morgen gaat om 10.00 uur de telefoon en die maakt ons wakker. Zo diep hebben wij geslapen. Blijkt Marcel te zijn die onderweg is naar ons met de spullen die bij hem zijn afgeleverd. Wij gaan als de donder uit bed en na een kattewasje zijn wij net gereed om hem te ontvangen als hij aanbelt. Cynthia wil dat hij nog even binnenkomt en doet hij dan maar, maar de grote bak koffie die zij hem geeft is voor hem wat teveel, want hij moet weer op tijd thuis zijn. Mooi dat wij Marcel nog even hebben gezien en en een stevige omhelzing en zoen konden geven. Hierna zijn Mieke en ik naar Tijgervalley gegaan om daar wat rond te kijken. Dit is een groot winkelcentrum met diverse ingangen en ik had mijn auto bij ingang 7 neergezet. Mieke kon na 50 m al niet meer goed lopen. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Ik naar de klantenballie, die bij elke ingang is, en wij konden gratis een rolstoel krijgen en daar was Mieke erg blij mee. Wij konden wij weer goed uit de voeten en zijn eerst maar een kopje koffie gaan drinken met wat lekkers erbij. Daarna voor Mieke vanwege de schrik een setje oorbellen gekocht. Daar was ze erg blij mee. Toen wij buiten kwamen stond de grote parkeerplaats vol met auto's. Dat was even zoeken voor ik hem weer had gevonden en toen op naar ons tijdelijke huis. Met Cynthia overlegt dat wij met haar uit eten zouden gaan en dat vond ze erg leuk. Wij hebben er gelijk een toertje van gemaakt en zijn in Houtbaai in het restaurant gaan eten waar wij twee jaar geleden met Marcel waren geweest. Dat is het laatste restaurant in Houtbaai vlak voor je naar Chapman's Peak rijdt. Dat hebben wij dus niet gedaan. Wij zijn na ons etentje via een andere route terug gereden naar Bellville gereden. Cynthia had er erg van genoten en Mieke en ik hadden weer een heerlijke kingklip gegeten. Nog wat gedronken toen wij weer thuis waren en daarna ons bed opgezocht. Na een heerlijke nachtrust gaan wij op naar de keuken waar Cynthia al druk met het ontbijt bezig is. Wij zitten dan aan de ene kant van de bar en Cynthia staat aan de andere kant en wij "gesels" dan samen. Daarna de koffers inpakken en goed op het gewicht letten, want bij Kulula mag je maar 20 kg bagage meenemen in het ruim. Dus de weegschaal van Cynthia erbij en ik zit er net tegen de 20 kilo aan op die weegschaal, dus dat is prima. De rest gaat in de handbagage. In de middag zeggen wij Cynthia gedag en bedanken haar voor de gastvrijheid. Ze heeft een apart plekje in ons hart. Het is een ontzettend lieve vrouw en vindt het steeds weer leuk als wij bij haar langskomen.
Wij zijn om 4 uur op de luchthaven en nadat wij onze auto hadden ingeleverd gaan wij op weg naar de terminal. Mieke kon gelukkig weer wat lopen, want ik had een kar vol met bagage. Bij de balie van Kulula kreeg Mieke haar rolstoel en kon ze weer zittend vervoerd worden. Om half vijf waren wij klaar het inchecken. De koffers bleken ruim onder 20 kilo te zitten, dus dat had ik goed gedaan. Onze vlucht zou om half zeven vertrekken. Wij hebben een mooi plekje opgezocht waar wij zicht hadden op het vliegveld. Wij mochten als eerste het vliegtuig in en ik had stoelen gereserveerd vooraan in het toestel. Het toestel vertrok mooi op tijd en was zelfs een kwartier vroeger aan dan gepland. Er stond daar iemand met een rolstoel ons op te wachten. Op naar de KLM balie dacht ik, maar dat was niet zo. De stoel moest worden ingeleverd en wij moesten ergens wachten tot er iemand kwam om ons naar de KLM balie te rijden. Wij hebben daar een aardig tijdje gezeten, maar uit eindelijk kwam daar toch iemand aan en konden wij bij de KLM gaan inchecken. Dat ging redelijk snel en de vrouw die Mieke reed, vroeg waar wij wilde zitten. Wij zijn maar bij Wimpy gaan zitten. Zij zou ons daar weer ophalen om Mieke naar de gate te brengen. Hier wat gegeten om kwart voor elf kwam onze dame er weer aan. Bij de gate gekomen werd de rolstoel met Mieke geparkeerd en was de rest aan mij. Wij mochten toen het zover was als eerste met de rolstoel richting vliegtuig lopen. Voor de deur stapte Mieke uit en zijn wij voorzichtig naar onze stoelen achter in het vliegtuig gelopen. Dat ging redelijk goed en wij zaten al toen de rest van de passagiers binnen kwamen. Het is wel leuk om dan te zien als de rest binnenkomt. De bagagebakken worden gevuld en dat gaat niet altijd zoals het moet. De mensen worden dan ongeduldig dat ze moeten wachten en zouden het liefst degene die voor ze staat omver willen duwen. De stewardess die bij ons stond maakte een praatje met ons, maar hield tevens de passagiers in de gaten en soms moest ze zich er ook mee bemoeien. Het was een grote vrouw en ze had overwicht kon je zien. Het liep gesmeerd als zij zich ermee bemoeide. Het vliegtuig vertrok iets later dan de aangegeven tijd, maar niet veel. Er werd even op een paar passagiers gewacht die onderweg waren. Nadat wij de lucht ingingen met een prachtig uitzicht op een verlicht Johannesburg hebben Mieke en ik ons geïnstalleerd. Schermpje aangezet en dan maar een film opzoeken. Op een gegeven moment zijn wij maar in de slaapstand gaan zitten en inderdaad hebben wij beiden wat geslapen. De verzorging was prima en wij waren ruim op tijd aan op Schiphol. Moesten even wachten want er was nog geen plaats aan de slurf. Wij werden verzocht als laatste het vliegtuig te verlaten en dat hebben wij ook gedaan. Ook hier stond weer iemand Mieke op te wachten die ons naar band bracht waar de koffers op zouden komen. De koffers duurde een poosje en één van onze koffers lag op een andere band zag ik ineens. Dan naar de uitgang en wij konden zo doorlopen en rijden. Yolande en Verena stonden ons al op te wachten. Je weet hoe dat gaat, kussen en alles wat daarbij hoort en daarna op naar de auto. Wij moesten nu zelf de rolstoel duwen, maar dat was prima. Ik reed de bagage trolley en Verena duwde Mieke. In de auto zei Yolande tegen mij dat ik misschien de huisarts moest bellen of wij langs konden komen. Dat heb ik gedaan en inderdaad konden wij een afspraak maken voor de namiddag. Hoe dat verder is verlopen heb ik al via de e-mail aan jullie laten weten. Ik zet het wel als als apart verhaal in een reisverslag, zodat ik het kan onthouden.